alık bir sonbahara bıraktık hislerimizi
çünkü  yaşadıklarımız ayniydi
gizledik
kendi kefenin de çürüttük sözcükleri

I
özlem

sensiz geçmiyor gecelerim
karanlıklar siliniyor yüzümden
münakaşası ağırdır hislerimin

bilirmisin...
paylaştığımız gecelerin yeri doldurulmuyor
kanıyor üzerime
kanıyor senin olmadığın tüm anlarım

oysa mutluydu hislerim
o birlik anlarımızda
geçmişin derin hatırası canlanırdı gülüşlerinde
gözlerin yeterdi sesiz yetim gecelerime
dur-durak bilmeyen sırça çiçeği tebesümlerini
taparcasına severdım
sana sinin kadar yakın olmaya

II
korku

biliyorum artık
saydamı silindi gecelerimin
seğrelti bir ayrılığın rüzgarı bu
esiyor hoyratça hislerime
sevmez oldum artık
ağaran zamanı
yara gibi işliyor yüreğime

farkındayım
neyi yaşadığımı/neye kandığımı
sevgiyi işlerken hamurunda
yüreğimde kopardım
o kandırmaca yumağını
farkındayım
kendimi işledim yanlışın yarasında
hislerime yaptığım basit kandırmaca
bir ihanet gibi işledi
beni alaya alırcasına

III
ayrılık

derin kanıyordu her tebesüm
kendini zehirleyen yara
zamana yenildi
çözüldü şifreler
anın gölgesinde silindi
kandırmaca tüm sargılar
ben değerimi anladım
sevgi "anlamsızlığını"
zaman kiymetini
anlayacağın aldım dersimi
sen öğrettin bunları bana
kendi yarasında ölen sevgiyi

Şevket Tekin