La Fontaine’den Masallar dinlerdim çocukken
Hiç unutmam;sihirli periler,ip atlardı.
Ve mutlu biterdi her masalın sonu
Annem,masmavi önlüğümü ütüler,katlardı.
Kulaklarımda çınlar hala,babamın ses tonu;

Bir oğlum deyişi vardı,bağrından kopup gelen
Kuş misali, kalbim hop, hop hoplardı.
Bir öpücük konduruverirdi, al yanağıma
Annem şefkatli elleriyle,sofrayı kurardı.
Ayranı yine babam doldururdu,çanağıma


Bir keresinde bisikletten düştüm,çocukken
Sağ kaşıma iki,üç dikiş atıldı.
Baba yüreği işte,görünce o halimi
Koca çınarın sanki,dünyaları yıkıldı.
O günden sonra, hiç bırakmadı bir daha elimi

Annem söylerdi;saçlarımı okşarmış,ben uyurken
Renk,renk ufaklı,büyüklü misketler alırdı.
Zaten bebekligimdede üşenmez,beni sallarmış
Benimle çocuk olur,körebe oynardı.
Ah be!canım babam;onlar ne yıllarmış


Zaman nasılda aktı?Ne çabuk büyüdü çocukluğum?
Kim bilir,kaç mevsim değişti?kaç yaprak sarardı?
Seninle geçirdiğim her saniye,meğer asırmış
Geceler ikimizede bir şey söylemeden karardı.
Ah be!canım babam;onlar ne yıllarmış.....