hep içinde gözyaşı olmayan mutluluklar hayal ettim
hiç su katılmamış sevgilerle büyüdüm ben
harcına tutulmayan çatılardan düştüm zamanla
tutan olmadı, yalnızdım
kadersizdim hayatın isyan-ı meşk ateşlerinde
gülmeye saatler kala, çığlıklar duyar
sönerdi sonra hesapsızca dumansız dağlarım
ilk yıllarımın son günleriydim
hep göğsüme sakladığım imkansızlığı sevdim
gözleri vardı yolların selam durdu yalnızlığa
inatla hep dur dedim geriye, hep yarınları özledim
sonra bir mutluluk hayal ettim sessizce
gerçek oldu, inanamadım, şaşkındım
yedi tepe aştığım istanbulun habercisiydim



❤



bir ses duydum kalbimin ıssız sokaklarında
gel diyordu bana, çağırıyordu beni
usulca sokul dercesine sıcaklığını hissettirir
ara beni dercesine telefonu sürüklerdi ellerime
hasta bir yaz akşamıydı
gecenin karanlık sırlarından çıkar aranırdım
yollara çağırılıyordu kalbim, kimsesizdim
her nereye baksam o sesle irkiliyor
uyandırıyordu beni kabus dolu satırlarımdan
indiğim o bandırma yokuşlarının ardından
bir rüzgar esintisi efil efil sahile doğru
bir istanbul vapuru
çağırıyordu gözlerimi sessizdi
kokusu denizden denize eşsiz ve yine o ses
mutluluğun sözleride bir istanbul sahili
gülen bir nehrin gözyaşlarıydı onlar
su gibiydi beni çağıran kahve bakışlar.



❤



adım adım yaklaşıyorum istanbula, yolundayım
mavi denizlerle tutuştum beni sana çekiyor
götür dedim beni dinlediğim O aşk şarkılarına
bir telefon çalıyor ansızın, yine o ses
suyun gülüşlerini hissediyorum
akıyor damarlarımdan tepeden tırnağa
yutkunuyorum yalnızlığı
bırakıyorum sessizliği sahte rüzgarlara
bir dilim var artık, konuşuyorum
mutluluğu anlatıyorum istanbula
haliçin muazzam manzarasından yazıyorum
özlenen sevdamdan sesleniyorum
içimde senle ben bu şehrin kalbindeyim
suyuna bandığım gülüşlerim var artık
uzandım sırılsıklam sana geliyorum.





❤
BİR İSTANBUL HABERCİSİ ❤ Mawish Şiirleri ❤ Mert Zafer Cansever