Umut;gözlerindeki karanlığa hükmeden ufacık bir ışıksa,
Sevgi;dün akşamdan içine sızan acılarını yok edebilecek bir tebessümse dudaklarında,
Gözlerine ve gülümseyişlerine hapsolmak isterim,korkusuzca,özgürce…

Birbirine bağlıyordu zincirleri;sevgi,umut,neşe…
Ve henüz çözemediği düğümleri alıyordu yine eline;keder,acı,gözyaşı…
Bugün onları çözmeye kararlıydı,
Bugün,gülümseyişlerine hükmeden gözyşalarının biletini kesmeye,karanlığa uğurlamaya kararlıydı….

Düşüncesizce bir aşk araladı yarım bıraktığı kapılarını,
Keşfedilmemiş yüreğine sığdırmak istedi heycanla,
Tutsaklığa boyun eğerek,
Bugüne dek tek sadık düşmanı geldi kapısına,bu sefer boyun eğmedi,
Tüm hüznünü kucağına teslim etti…sessizce,baş kaldırmadan,gülümseyerek…

İlk defa böylesine içten gülümsedi,belki şaşkınlıktan,
Ve bu sabah yeni sayfaları karalamaya başladı,
Yıpranmış hüznün yapraklarını yolcu ederek….