Gözlerim kapanmıyor artık
Göz kapaklarım nöbette
Ne gecem belli ne de gündüzüm
Kalem yazmaz
Dil bir kelam etmez oldu
Kelimelerim esnerken gözyaşlarıma yarenlik eder
Cümlelerim de uyukluyor benim gibi
Saklarım gözlerimden karanlıkları
Ellerim ayaklarım üşüyor
Bedenimi bir titreme
Ve ölüm korkusu sarıyor
Ama ben günyüzü görmeden ölmeyeceğim…


Takvimlerden yapraklar bir bir yok olurken
Günler haftaları
Aylar mevsimleri
Mevsimler seneleri kovalar
Zaman
Sanki olmuş rüzgar
Göz açıp kapayıncaya kadar
Nasıl da gelip geçmiş
Azrail kapımda bekler
Ama ben günyüzü görmeden ölmeyeceğim…


İki nefes arası değil miydi ölüm
Tarihle yaşıt vefalı düşlerim
Bir ömür gelip geçmiş
Hani nerede kaldı tozpembe hayallerim
Maviye boyadığım umutlarım
Her şey suskunluğumda gizli
Tek vefalı dostum
Katre katre büyüyen çaresizliğim

Boş kalabalıklar içinde
Çok yordu yalnızlığım
Kulaklarımda her kafadan çıkan uğultular
Avuçlarımda sakladığım acılar
Örülmüş aramıza yıkılmaz duvarlar
Düşünmek istemiyorum sebepsiz nedensiz
Amin de demeyeceğim olmayacak dualara

Dünya dönedursun kendi etrafında
Henüz biletimi kesmedim
Hazır değilim ölmeye
Boş kalabalıklar içinde yitmeye
Doğmasa da penceremden güneş
Merhamet dilenmeyeceğim kimseden
Günyüzü görmeden ölmeyeceğim…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
02.04.2016