Öyle güzel severdi ki,
İncitmeden, dokunmadan,
Usulca;
Kırmaktan korkarcasına.
Anne gibi,
Kardeş gibi,
En güzel dua gibi,
Aşk gibi,
Özlem gibi,
Hasret gibi, pembe hayallere dalmak gibi,
Severdi beni.
Kıyamazdı gözyaşlarıma,
Öldürme beni derdi,
O an ben yaşarken ölürdüm.
Bilmezdi.
Çocuk gibi severdi beni;
Bilirdim, saf severdi,
Kirlenmeden önce bedenlerimiz,
Hayallerimiz kıyılara vururken,
Aşkımız vurulana kadar,
Sağır olup, duyamayana kadar,
Ahraz olup, dile düşüp de,
Ağızdan çıkamayana kadar.
Baba gibi severdi beni;
Kılıma zarar gelmesini istemezdi.
Dizleri kanayan bir çocuğun anne değil de,
Babam neredesin? diyerek ağlamasıydı
Bizim aşkımız.

Kırık kanatlarıma,
Merhem olan sevgisi,
Uçamayan yerde,
Sürünen kalbime deva olurdu.
Kanatlanıp kalbine konduğum zamanki,
Huzurdu bizim aşkımız.
Onun yaraları derinden kanarken,
En güzel duaları paramparçayken,
Gel bana!
Kanatlarım sana açsın,
Kalbimin en güzel yarınlarısın
Derdi bana,
Ağlayan sevdasını feda ederek.

Gülşah ERCİYAS