Çocukluğum uyandı bugün anne
Atıldım sokaklara rüzgarlar içinde
Bahar çiçeklerini okşadım durdum
Sonra bir fırtına vurdu düşlerimi
Kırdı kol kanadımı mevsimsiz


Ben diyarbakır içinde vurulmuşum
Çocuk gülüşlerimi yitirdim gitti
Uçurtmam tel örgülere takılmış
Yüreksiz fırtınaların esintisiyle
Ben bugün bir daha öldüm anne


Dağları dolanacaktı oysa gençliğim
Yitip gitmeseydim fırtınalar içinde
Diyarbakır içinde vurulmuş düşlerim
Öfkem çaresizliğe akar durur
Hüzünlerle yolcuyum ben bugün anne


Oysa çocukluğum uyanmıştı bugün
Ben bugün ölüm yok diyordum
Umudumu serpecektim gökyüzüne
Vurulmasaydı eğer çocukluğum
Ben diyarbakır içinde vurulmuşum anne


Sen yüreğini ferah tut anne üzülme
Tellere takılan ilk uçurtma benim değil ki
An gelir mutluluklar yeşerir gönüllerde
O zaman vurulmalar sevdadan olur
Ve hiç bir düş yitip gitmez öylece


Şimdi bir başka baharda uyanma vaktidir
Yine tatmak için aynı acıları mevsimsizce
Ama belki şafaklar yeniden doğar be anne
Belki çocukluğumuz yeniden uyanır
En güzel mevsimde yeşeren düşlerle