Bazen beklersin,
Usanmadan,
Bıkmadan.

Bilemezsin onun düşüncelerini,
Düşünürsün, düşünürsün,
Sadece onu düşünürsün.
Aklına başka birşey gelmez,
Hep hayaller peşinde koşarsın.

Ama o hayallerin boşadır,
Boşyere vakit harcadığını bilemezsin.

Bilemezsin nasıl ondan vazgeçeceğini,
Bilemezsin ondan nasıl uzaklaşacağını.

Çok seversin! hemde çok.
Herkezi karşına alırsın,
Kim ne derse desin, Aldırmazsın,
Duymazsın başkalarının sözlerini.

Aklını öyle bir yerinden söküp almışki,
Her daim seninmiş sanarsın.
Aşkın gerçek sanarsın,
Benim gibi kimse sevemez falan dersin...

Haykırırsın onun adını heryerde,
Ağaçlara yazarsın adını,
Kuşlara fısıldarsın onu sevdiğini.

Ama ona söyleyemezsin sevdiğini,
Belki oda beni Seviyordur dersin,
Hissediyorum dersin,
Ama yanıldığının farkına varamazsın.

Ama sevgi okadar yüce ki,
Anlayamazsın onun senden nefret ettiğini.
Konuşunca anlarsın anca,
Onun sevmediğini.
Sonra üzülürsün tabi,
Ağlarsın yalnız kaldığında,

İnsan yalnızken dağa mutlu çünkü,
Sadece ozaman rahatca ağlayabilirsin.
Çocuk gibi ağlarsın,
Göz yaşların dinmez onun resmine bakarak ağlarsın..

Ama asla vazgeçmezsin uzaktan bakarsın yalnızca seninmiş gibi.

{ Aşk İnsanı }