Bizi atıvermişler, kirli bir iç çamaşırı gibi
Düzenbaz şarkıların nota aralarına.
Unutulmuşuz bilmeden, tozlu arşivlerde
Yeryüzünde
Son yazların ıskalanmış mevzilerinde
El değmemiş asma bahçelerinde
Üzerimize sümeyralar yağarken
Herkes bir mevzi açmış, kendi uçurumuna.
Keskin uçlar yutmuşuz
Kan kusmuşuz.
Bundandır iç kanamalarımız Sümeyra.

Bizi uzak tutmuşlar zengin sofralardan
Aç kalmışız, lime lime yoksulluklarda.
Yutkunmuşuz dolu dolu aşklara
Herkes kendi türküsünü yakmış kendi çığlığından.
Gönlümüzün tozunu almışlar sonra.
Son yazlarda ne bulut bırakmışlar, ne insan
Çocukları bile vurmuşlar acımadan.
Ateşe vermişler evleri, ormanlar yanmış
Bilmemişler,
Herkes kendi külünü bırakır
Kendi yangınından Sümeyra.

Ağla şimdi en büyük yenilgim, haydi ağla.
Oralarda mevsimlerden sadece yaz kalır
Ben tüketirim renkleri merak etme.
Sana akan nehirlerde köpük,
Rüzgarlarda poyraz kalır.
Ama benim gözyaşlarım
İlk günkü gibi beyaz kalır
Anlıyor musun Sümeyra?

Mevsimler geçer, sürer dünyanın döngüsü
Gün gelir, güneş düşer ak alnımıza
Ihlamur kokar, aykırı dağ yamaçları.
Gökyüzünü yorgan yaparız kendimize
Gökte ay, şahitlik eder sevişmelerimize.
Akıp gider zaman, bizde tortusu kalır.
Koskoca bir yazdan
Sende ben,
Bende sararmış bir sümeyra kalır.

Vedat Yaman