neylemiş dünya
üc kuruşluk bir kaleme sahibim
birde kağıda eskimişte öyle sarı kokuyor
dert vermişte dağına taşına
dine düşman bir rahip
birde kürsüsü taşlı öyle acı durum
şu bilgesizliğim kan ağlıyor

neylemiş dünya
yıkamış sokaklarını sonbaharlarında
yıkadıkca kirpiklerimde birikmiş isi
fanilikte bu ya
yeniledikce nefsini ne tövbesi eskir
nede sisi katmersizce yazında kışında
görgüsüzlüğün feriştahında

neylemiş dünya
sızdırmayan duvarlarında
sızım sızım sızlayan yürek kürekleyenlerdenim
aptallık ya güya
kimine boş gelir şu sarhoş ürkekliğim
kimine nahoşluk ta adamlık cizdirir
sanırsın bir tabur manga

neylemiş dünya
unutmuşta sanki hep herşeyi
dönmesini bilmiş ama yaşlara aldananlara
kırkına varan sac telleri gibi dünkü
yalnız bir terminal yolcusu misali şu pervasızlığım
ayrılanlar adına utanmayı coktan unuttum ben
birliktelik sağlayanım kalmadı cünkü