Tekil birçokluk adına hayat denen…
İzbelerde pür neşe ne varsa yoluma çıkan;
Hele ki indinde sensiz sessizliğin metruk kalelerinde
En derinden nakşeden.
Çözümsüz çözülmüşlüğüm en naif imleç;
Yakındığım belki yalıtıldığım ansızın.

Darmadağın bir ömrün güncesinde
Boş vermişliğimden doğan o sitem yüklü hezeyan
Ve duraksadığım her hecede
Aklıma takılı tek bir isyan.
Boyutsuzluğumun günü birlik tecellisi
Şu hulasa devran.

Yanık bir tekerleme kimine göre;
Dediğime bakma sen yine de,
Olmazın oluru bir hayal benimki;
Seğirttiğim günden geceye bazense
Asılı kaldığım o salıncakta uçmak kadar
Hezeyan yüklü sırnaşık üç beş imge.

Çaprazında münafık bir aşkın,
Kalem elimde, verdiğim beyanatım
Bazense…
Boş ver gitsin hadi durma sen de söyle
O yanık türküyü;
Bilmesen de adını sadece ısmarla en acı çağrıyı
Duyulacağını bildiğim gök kubbede.

Yine de gitme sakın ve çağır yeniden
Ölü akşamları, çağır sessizce,
Sakil olduğunu bilsen de
Şu çağrımın.
Ve göm yasını,
Sula toprağı,
Görmez misin gözümden akan yaşları.

Fısılda sessizce en çömez lehçeyi
Bil ki; dilimde aynı tekerleme,
Sen yeter ki sakla en derinde
Bilip bilmediğin en mücbir sebeple
Yokla adımı ve yaklaş adım adım,
Bilsen de gelmeyeceğimi.