Bildim bileli, hep deliydi benim yüreğim,
Fakat, her ilkbahar kırlangıçlar yüreğimde yuva kurardı.
Ve hep deli deli eserdi başımda bir rüzgâr
Ama, hep yasemin kokardı...

Umutlarım vardı, martılar gibi, bembeyaz,
Özgür kuşlardı,
Salıverirdim onları sonsuz göklere,
Hiç yükseklerde uçmazlardı.
Sıcak iklimleri severdi onlar
Sevgi gibi, dostluk gibi, kardeşlik gibi
Sıcak diyarlara doğru uçarlardı;
Bazen yüreklerinin gücü yetmedi,
Yoruldular,
Bazen de
Âşinâ kurşunlarla vuruldular...

Sevgilerim vardı,
Her bahar, cemreler düşünce
Pembe tomurcuklarla filizlenirlerdi
İnce ince.
Sonra, cemreler de yalancı çıktı;
Kış ortasında ’ Bahar geldi’ dediler,
Sevgi filizlerim, erken çiçeğe durdu
Ve sonra
Hepsini don vurdu...

Hâlâ yasemin kokmasaydı o deli rüzgârlar
Peşlerinde gider miydim
Ve deli olmasaydı yüreğim
Seni hâlâ sever miydim? ...

Ünal Beşkese