günümde değilim ince sözler
yollarını şaşırmış kuşların memleketinde
yada yolu ç’alınmış kelebeklerin
kanatları ezgin ruhları ölgün
çiçeksiz kalmış düşlerde
bir oyuna dalmaları
sonu belirgin


beni almayın
her yerinden kırık şiirinizin içine
kana boyanmış papatya
açamamış karanlıkta gül
ince ince yağıyor yağmur
yitişine kaç baharın
umursamaz gibi ölüme kimi adamlar
sanki bu mevsim yalnız açar
renkleri sönük çiçekler




gece bu kadar ayaz değildi
uykumda rahattım
dudağım uçuklamazdı önceden
soluğum kesilmezdi karabasanlarla
okuyunca giderdi şeytan
güpegündüz kararmazdı sokağım
tuzak kurulmazdı öl diye
aklım durmazdı
insan cinleri çarpmazdı güpegündüz
duyulmazdı çığlıklar
böyle ölümler olmazdı
bir çiçek biterdi
iki taş arasında


birileri mi kondu mavi gökyüzümüze
tutsak ettiler güneşi bile
hiç ses çıkmıyor
düşman çıtırtıları duyuluyor
bahçe çitlerinin oradan
birbirine sokuluyor çiçekler
fısıltı yükseliyor
özgürlük öldü mü?..


14. 03. 2016 / Nazik Gülünay