bi ben öldüm çiçek üstüne çiçeğe durdu
tüm ağaçlar

kefenimin yakasında kiraz çiçeği
tanısın diye beni babam


perdeleri kapatmayın diye tembihliyim
kapıları ardına kadar açık tutun
girer olur ki tepeden tırnağa kırlangıç melekler


bahar geliyor
yapraklarda dize dize şiirler
bi kaç ölgün aynı sayfada dolaşıyor
akasyalar başlarında zil zurna sarhoş

ne oluyosa ölümden yana dingin
halkalanıyor sularda

bu şehrin kenar mahallesi yok
ne kadar kıyıysan o kadar akşamsefası
gelenin gidenin çok
ağlayanlar
dinlenmek için katıksız sessizlik arayanlar
dökenler içlerini
dışlarını dayayıp döşeyenler
ellerini ayaklarını ve yüzlerini üçer kez yıkayanlar
mesh edenler başlarını
serinleyenler acıya karşı


ilkin kendini ehlileştiriyor insan
otuzüç kere sığınıyor şeytanın şerrinden
yürürken avunuyor arka cepte hazır dürülü tertemiz mendil gibi
otururken göğün bütün yağmurları ona akıyor
durup dururken dilini değiştiriyor hiç bilmediği
yaşla karıştırıyor
koyu karanlıkla harmanlıyor sarıyor seccadeye
uyuşana dek


sesimi kesiyorum
boydan kesiyorum
saat sabah yedi buçuk
ajans geçiyor
kuşlar geçiyor
zaman geçiyor
şimdi değil
sonra geçiyor
uğuldayarak kuruyor kitap arasında çiçek
safrada somun
kır

üzülürüm sonra