.
Kim demiş olmaz diye; yazdım; pekâlâ oldu.
Kelimeleri dizdim, yakıştırıp yan yana.
Şiirler ekledikçe sayfam hayranla doldu.
Paye kapmak kolay iş; şair diyorlar bana.

Hazırlarım her gece, tam ortaya mezeyi.
Kafa esrik, dumanlı; kim takar şirazeyi?
Devrik yazayım derken sakatlarım dizeyi.
Dursa da ecüş bücüş, şair diyorlar bana.

Hayalimi zorlamam, düşünmem derin derin,
Tokasını eskitmem beynimdeki kemerin,
Altın kurallarını yemişim gramerin!
Yıkılsın kolon, kiriş; şair diyorlar bana.

Edat nedir, zarf nedir, im nerede bulunur;
Bilmiyormuşum güya! Kulağıma çalınır.
Güveni yarım olan, bu sözlere alınır.
Ben altın; onlar gümüş; şair diyorlar bana.

Ünlemlerim eksikmiş nidaların yanında.
Nokta koymuyormuşum tümcelerin sonunda.
Yedi ceddine rahmet, virgülü takanın da!
İster patla, ister şiş; şair diyorlar bana.

Kıyamet mi koparmış uyaklarım kırıksa,
Temaların temeli hepten çürük çarıksa?
Fark etmez ki manadan deli saçması çıksa!
Atınca iki dikiş, şair diyorlar bana.

Bir imge bulsam hemen bodoslama dalarım,
Acımam, çaktırmadan “helal” deyip çalarım.
Görürsünüz; yakında Oscar’ı ben alırım.
Armut piş, ağzıma düş; şair diyorlar bana.

Her siteye uğrarım, bırakmam varılmadık.
Yaka paça olsam da, kimseyle darılmadık.
Üstatların, sıkmaktan, çenede kırılmadık,
Kalmasa da tek bir diş, şair diyorlar bana.

Dedikodu, efendim; belli, kıskanıyorlar,
Kalemimin hızını keserim sanıyorlar.
Dışları serin ama içerden yanıyorlar.
Yetiş ilhamım, yetiş; şair diyorlar bana.

Anladım ki şöhretim bazısına batıyor.
Hasedinden çatlayıp bana trip atıyor.
Kitabım piyasada, sorana, yok satıyor.
Pes artık, vallahi çüş; şair diyorlar bana.

Mücella Pakdemir


SABIKALI ŞAİR

xxx
Kervan şiiri yaptığımı ilan ettim bu şiirimi. Katılımcılar oldu. Bitirdiklerinde hikaye bölümüne ekleyeceğim inşallah.