Şehir efsanesi bile değildi aşkımız,
ne sen vardın ortalarda ne de ben.
Ben maviye sevdalıydım,
Sen bilmem neye?
Kâh denize dalardım,
Kâh gökyüzüne,
en çokta gözlerine dalardım be sevgili.
Şehrin bütün çocukları bilirdi sanki beni!
Az mı dolaştım divane gibi sokakları.
Aralarında beni ağlarken görenler de olmuştur,
En çokta deniz kenarında…
Bazı yerler benimdi sanki!
Kimseler oturmazdı,
Benim oturduğum kayalara.
Şarkıları o kayalarda sevdim biliyor musun?
‘’akşam oldu hüzünlendim ben’’ diye başlayan nağmeleri.
Her grup vaktinde sen vardın aklımda,
kızıl ve maviydi hayallerim.
Herkes bir şeyler karalamıştı kayalara,
hatırladım da birini şöyle diyordu;
keşke saklaya bilseydik çocukluğumuzda ki
neşenin birazını bu günlere.
gülüyorum şimdi acı acı kendime,
ne neşesi be sevgili,
keşke sen de saklayabilseydin yüreğinde beni,
benim seni sakladığım gibi…