Yağmurun sesi çiylenirken vaveylalarımızın üzerinde
Nefesinde dalgalanan meltemlerin lâlezar sarhoşluğundan
doğ rüyalarıma !
İpek ağaçlar estirsin epifitlerinden poyrazın
Tan suyundan damlasın ağdalanan çırasından koynun
Sığlarında çelimsiz doğruluşları diplerinin
Eğilip öpeyim öpeyim ah kainat kadar
İnci çalısını kıskandıran çelimsizliğinden kumlu uçlarının yaban mersinlerine durayım
Özünde kıpırdayan sedef bulantılarından tenin kabuk atışlarına arınayım

Şerbetinde pudralansın yellerine kelebekler
Pembe koylarının erguvanlı göllerine durulanayım
Öpeyim pınarlarından boşalırken göğe uzayan geçişler
Kadehinde çırpınan kaybedişlere ağarayım

Kırılsın bakışlarımda kanatları bakışlarının
gelincikler bozartılarımızda
Şuramda yürüyüşlerine soyutlanayım
Yayıldıkça dokunuşlarında alazlar bilinmez kıyılara
Hiç koklanılmamış hiç girilmemiş yerlerine sürükleneyim
Loryoslar oynaşsın köprücük havuzunda
Eftelya sürüleri çıksın gözbebeklerimize
Göğsünde yavru ağzı akşamların ağzı
Derinliklerimizden geçsin gitsin nice baharlar ılgın ney akarsular

Sen benden ben senden sarkmış kumruların dallarında
Tayfından inen güneşlere çiğdemleneyim
Mercan şenlikli terlikler giyindireyim telaşesinde kaçamaklarından dökülen kuşlara
Eseyim uçları tutam tutam göbeğinden
Saçlarından çekirdeğine uzanan ellere çekileyim

Yaz delinsin dudaklarında emilsin taze sabahların çırılçıplak oylumları
Kızıl diplerinden kuşağımın sinelerinde allanan utanca üfleyeyim

Bir daha dalayım bir daha ah doldukça kadehinden uçan zerreciklerine
İncecikten salınan endamı belinden dolayayım
Sevdikçe ah candan yırtılan ruhumla yine sana döneyim
Şeffaf tamamlanışlardan ayrılışlarını haykırayım

Natamam yaratılışlardan kesilen ayaklarıyla Hümaların
Kirpiğinde kurumlanan baharlara konayım
Gün sızarken titrekliğinin altından
kucağında sırılsıklam kumsallara yanayım

Şafak hasretine harelensin
Bembeyaz yüzünde masmavi denizlere uyansın sabahlar!

’’Şehir sayı 149’’