Koskoca bir sene oldu, sensiz bir sene.
Merak etme senin gibiyim isyan etmiyorum Rabbime.
Mekanın Cennet, Ruhun Şad Olsun Koca Yürekli BABAM.

Bugün çok farklı bir gün, belki günlüğüme bile yazamayacağım kadar özel bir gün.
Yeni bir hayatın başlangıcı mıydı yoksa hayallerimi darmadağın eden bir hayat mıydı?
Bu kadar zor muydu hayat, bu kadar değersiz, bu kadar duygusuz.

Uçmak isterken kanadım kırılmış uçamamıştım, filmde mutlu sonu izleyemeden kör olmuşum. Tamda onu sımsıkı saracaken kaderimiz ebediyen ayırmış bizi.
Bu kadar zor muydu ağlayamamak, titreyerek konuşmak. Bir şarkı bu kadar yaralayabilir miydi insanın yüreğini. Özlemekten nefes almayı unutabilir miydi insan. İçten derin bir ’’of’’ çekerek derdini anlatabilir miydi yüreği.
Ne zaman olgunlaşmıştı, ne zaman yayılmıştı bu içindeki yangın.

Telefonda hem korkmuş, hemde güçlü görüneyim ama acısından ayakta bile duramayan ürkek bir ses ile;
’’Baban Melek Oldu Oğlum’’
’’Baban Kuş Olup Uçtu Oğlum’’

Bir film şeridi gibi geçti önümden hayatım. O film’den aklımda kalanlar.
Zamanın bu kadar acımasız olduğu, bir 30 saniyenin sizden koca bir ömür çaldığı, birde gelmeyeceğini bile bile koca yüreği ile beklemekti BABASINI.