Fitne // Türk Devrimi İbret Mensur Şiirler // Önder Karaçay

Kötünün esiri olup olma fitne,
Gün gelecek bitecek olan sensin,
Yalvaracaksın! O günler de gelecek,
Gel insan ol bu yanlış yoldan gitme!

Derdin nedir senin insanlıktan ne istersin,
Neden gözün doymaz senin! Kan mı? İçersin,
Bıçağının önü de, arkası da kesiyor,
Çıkarın için haksız yere insan neden biçersin?

Ne geçecek eline insanı birbirine düşürmekle,
Akan kanın her damlası senin kaderine,
Cehennemi canlı helak ile getirdi sana,
Azıcık insan ol da hele bir insan dinle!

İnsanın korkağı, görünmez çürük gibisin,
İnsanı birbirine kırdıran fesat sinsi mi? Oldun!
Fitne çıkarmakta, fesat üretmekte kötü ve günah,
Birbirine düşürdüğün insanlara sen de muhtaç değil misin?

Canlılar içinde insan adına vahşisin,
Karnın tok, sırtın pek yediğin içtiğin başkasının hakkı,
Yine de silah, düşman, savaş üretip kan içersin,
Gözün dönmüş kazdığın kuyuya bu sefer sen düşeceksin.

Düştün aslında, ne söz dinliyor ne anlıyorsun,
İllede benim dediğim olacak diye tutturuyorsun,
Dünyayı ve insanlığı size sömürmeye kim izin verdi?
Bu hakkı ne hakla kendinizde görüyorsun?

Zalim ve zulmün ile helak olup canlı öldün,
Cehennemi arıyordun dünyada buldun,
Sende benim gibi Allah’a bir kuldun,
Ne diye? Put olup canlı donup kaldın!

Dünyayı, tüm canlıları, seni de,beni de,
Bir yaratan olduğunu neden unuttun,
Yoksa Allah benim diyerek Firavun mu? Oldun,
Şimdi Firavun ibreti de geride kaldı. Son ibret (!) oldun.

Önder Karaçay