Toprağın örtemediği tek ışık güneş ışığı. Allah güneşin ölmesini isteseydi onun da ışığını örtecek toprağı yaratırdı , umutlarımız da bizim içimizde ki çocuğun ışığı ve ışığı örtebilecek bir toprak henüz yok...

Umudum tükeniyor sevgilim.
Baharlar çiçekleriyle gelmiyor artık benim topraklarıma,
Minik sürgünler verip yeşeriyor yağmurlarla ve teslim oluyorlar ölümün kucağına.
Bunca zaman geçti bu topraklarda sensiz,
Kimliksiz kalmadım hiç bir vakit yokluğunda yada ben olmaktan vazgeçmedim,
Lakin direnişlerim kırılmakta sensizliğe,
Ağır aksak veda etmekteyim artık bu diyara.

Daha ne kadar virgüllerle, noktalarla satır aralarına gizlenebilirim bilmiyorum,
Büyük acılar ve yükler omuzlarda iken yazılara saklanma çabası,
Kahkahaların ardına gizlenme uğraşması bir hayli yoruyor şu kırılgan ruhumu.
Ve bunca hengamenin, sen, tuzu biberi oluyorsun yokluğunla.

Nasıl da itinayla kaybediyorsun beni yavaş yavaş,
İçine sindire sindire.
Ördüğün surlara çarpıyorum her seferinde,
Bir adım gelmemle iki adım geriliyorsun bizli ömürden.
Onca dikenin içinden çiçeği bulmamı ve koklamadan sevmemi istiyorsun.
Anlamıyorsun yorulduğumu, sustuğumu
Sustukça senden koptuğumu.
Ömrümü ömrüne örtü eylediğim o günden beri üşüdüğümü,
Yalnızlığa terkettiğini anlamıyorsun.
Gözlerin gözlerime değmeyeli nice oldu,
Unutturuyorsun mavinin vazgeçilmezliğini,
Karalara salıyorsun yeşillerimi.