Kahve yalnızlıktır aslında
Herkesle içilmez
Hadi durma, geç otur karşıma
Susma öyle bir şeyler söyle
Yalnızlığımı bozduğuma değsin
Öyle bir şey söyle ki
Kahve tadında olsun
Kırk yıl hatırımda kalsın
Yıllar geçse de s/özün unutulmasın
Zaman geçtikçe demlensin
Sımsıkı bağlasın bizi
Kahve telvesi kıvamında olsun...

Kimler geldi kimler geçti hayatımızdan
Kimleri sevmedik ki ölesiye
Kimleri silmedik ki
Bir selamın hatırını sayar vefakâr dost
Kimileri ne hatır dinler
Ne de gönül olmuşlar hepsi de riyakar
Ben hancıysam
Fanide beni yok sayan/lar/ı ben bakide “hiç” sayarım...

Yokluğun yüreğimde kor ateş
Varlığın gönül tarlama düşen sağanak yağmur
Ve o yağmurda ağlayan yine bir ben...
Sana günaydın demek yaşama sevincimdi
Elimden aldın yarım bıraktın
Balkonda yalnız içtiğim kahvenin tadı da kederli
Telvesine yürek acılarım karışır…


Hadi durma, geç otur karşıma
Konuş benimle
Yalnızlığımı bozduğuma değsin
Bir fincan kahve ile neşemizi bulalım
Kahkahalarımız köpüklerin üzerinde yüzsün…
Muhabbetimiz kahve tadında olsun


Mustafa KARAAHMETOĞLU
27.02.2016