Bu şiirimi, 42 yıl önce kaybettiğim ve özlemini hep kalbimde taşıdığım annemin vefatının yıldönümündeki duygularım... 55 Yaşında hâlâ yetimim...!


Bir bilsen kırk iki yıl nasıl geçti sorma hiç
Köşelerde boynumu büke büke ağladım
Kimi bir yetim dedi… Kimi sokaktaki piç
Çaresizce gözyaşı döke döke ağladım

Sanki insan değil de ruhsuz kemikle etim
Keşke yalnız ben olsam duygular bile yetim
Ne köylüm sahip çıktı ne de şu memleketim
Gönlümde çiçekleri söke söke ağladım

Dört kardeş yetim kaldık hem de tek başımıza
Hiç kimse aldırmadı akan gözyaşımıza
Bir koca köy şahittir kader savaşımıza…
Bu kader benim diye çeke çeke ağladım

Her günümüz bir zindan ışık ise mum gibi
Dert keder de bol ne var! Denizdeki kum gibi
Annemin hasretini… Sanki bir tohum gibi
O körpe yüreğime eke eke ağladım

Aklıma hiç gelmezdi ne bu gün ne de yarın
Hep son durağı oldum hüzünlü duyguların
Bir yandan da içimde çıkmayan kaygıların
İlmeğini boynuma taka taka ağladım

Ne hayattan tat aldık ne bir gün mutlu olduk
Öyle bir ruh hali ki! .. Deniz gibi…! Boğulduk
Bazen eve gitmedik bazen evde kovulduk
Bazen de nehir gibi aka aka ağladım

Sakın deme yeni mi varıyorsun farkına
O duygu hiç bakmadı: Ellisine… Kırkına
Ne düğün dernek gördüm ne de elimde kına
Hep ellerin eline baka baka ağladım

Her zaman bomboş kaldı dolmadı ki hiç yerin
Unutmadım acını… Hep taze ve çok derin
Hepsi tek tek yıkıldı yaşadığın evlerin
Harabelerinde ateş yaka yaka ağladım

Meğerse kaderimmiş nereden bilecektim
Köyde her çocuk gibi oynayıp gülecektim
Öksüz kaldım her şeyi bir bir sineye çektim
İçimde bent oldular yıka yıka ağladım

İşte böyle be anne şu hayata yem oldum
Bazen bir deli oldum bazen bir sersem oldum
Onun için hayata düşman oldum… Kem oldum
Her zaman yumruğumu sıka sıka ağladım

Şair/Yazar: Erdal Koca