Susuz çöllerde büyüyen,
Yapayalnız bir ağaçtım ben.
Ne bir sulayanım,
Ne derdimi anlayanım,
Ne de yaramı saranım vardı,
Yanımda bir yerde.

Kara kuru bir şeydim, büyüdüm
Sevilmeden yüreğimden.
Çiçeklerim, güneşe dönemeden
Meyve veremeden,
Toprakla sevişemeden,
Köklerimi bir yere salamadan,
Vatanımı bulamadan,
Yok, oldum ben.

Koca çınarlara özenirdim ben,
Gölgesi bile yeterdi insanlara.
Arkadaşları vardı
Gövdesinde âşıkların adları
Yürekleri gökyüzüyle sarmaş dolaş.

Papatyalara özenirdim ben;
Bembeyaz gelinlik giymiş
Güzeller güzeli gelinlere,
Benzerdi suretleri.
Âşıklar yanı başında,
Sevdiklerine taç yaparlar
Bilmiyormuş gibi papatyalara sorarlar
Yeniden seviyor yeniden sevmiyor.

En çok sarmaşıklara özenirdim ben;
Nasıl bir aşktı onların ki,
Hayranlıkla izlerdim,
Tutunduğu ağacın neşesini.
Öyle bir sarıp sarmalardı ki
Aşığının bedenini
Öldürsen, yaksan, yıksan
Çıkaramazdın onu oradan.

Benimkisi yalnız bir ağacın hikâyesi
Ne bana tutunan,
Deli bir sarmaşığım oldu bedbaht hayatımda.
Ne sarmaşıkların,
Âşıkları gibi âşıklar,
Ne de gölgemde dinlenecek bir insan.
Yalnız doğdum, yalnız büyüdüm
Ne de yalnızlığımı paylaşacak

Birini bulamadan öldüm.

Gülşah ERCİYAS