3
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1376
Okunma
Bahar bildim, dünyamı.
Yavaş, yavaş patlar dedim gözelerim.
Sonra, yapraklanır
Sonra olur dedim, meyvelerim.
Nereden bilebilirdim’ ki nisanda dolu yağacağını!
Kırağı, vuracağını!
Bilemedim’ de, dünyamı kararttım.
Yaşamadım, ben.
Önce, dalım.
Sonra gövdemden, yarıldım.
Ve ben!
Fırtınalara dayanamadım, belimden özümden kırıldım.
Dünyamı rezil ettim.
Bir bahar daha, yaşayamadım.
Gülemeden ömrümün hazanına geldim.
Yakın, durdum.
Düştüm, derin dipsiz bir kuyuya.
Geçmedi bir kervan’ ki, tutsun elimden çıkarsın dışarıya.
Kapısına kul köle etsin, ya’ da başına taç etsin.
Ben hep, kendime kızdım ağladım.
Ve sonunda!
Kendi, gözyaşlarımda boğuldum.
Ne bilen oldu, ne de soran.
29 Şubat 2016
Ahmet Yüksel Şanlı er
5.0
100% (3)
Cevap Yaz