anladım ki güneşe aldanan baharmış senin aşkın
ben bütün kederlerimi sığdırarak eski bir bavula
kanadı kırık kuşlar misali gidiyorum şimdi
güneş yığını sevdalarımı avuçlarına bırakarak


sen başını yastığına koyduğun zaman ödersin artık
günahın vebalin neyse sonuna kadar


rotasız meçhullerin garip bir yolcusuyum artık
adım sanım yok yar bundan sonrasına
ve şarap rengi akşamlar ölürken bakışlarımda
içime çöreklenmiş acılarım çığlık çığlığa


ki ben bahtıma yazdığın kaderimi siliyorum artık
içimde ki çocuksu sevinçlerimi susturarak


ki bundan sonra kalemim satır satır seni anlatsa ne olur
sobelenmiş acılarım sığar mı sanıyorsun ak sayfalara
ve yüreğim kocaman bir yangın yeri şimdi
h a r a b e y i m
anladım ki anlaşılmıyor buğulu camlara yazılanlar


şimdi ben
aşifte gecelerinden kalan yarım bir umut kırıntısıyım
klavuzsuz sokaklarında boşa harcanmış onca ağlayışlar
ki adımlarımı sokağından çektikce yavaş yavaş
bilir misin? nasıl da kanıyor avuçlarım
h e r a d ı m d a


ve kırıyorum bütün aynalarımı tek tek
her baktığımda hep yalan söylediler onlar bana
ki dilimin kekremesini de erteliyorum duyuyor musun? beni
ve susuyorum artık sonsuza kadar


artık ne bahar gelir ne de yaz benim için
kara kışta bir zemheri gecesi bu gece eylülden kalma
ve sokaklarım öksüz caddelerim yetim
sesim duyulmaz artık hıçkırıklar arasında


yine bir gece konakladı pencereme soğumuş tarafıyla
ve ben çok üşüyorum senden uzakta aldığım her soluk da


ay/su