Ne kadar da çok sevinmiştin doğurduğunda beni
Değil mi anacığım?
Bembeyaz kundaklara sardığında
Ne çok düş sığdırmıştın beşiğime...

Beyaz geceleri giyinmiştin, sallarken kucağında ninnilerle
Hayaller koymuştun hayallerinin üstüne
Gözünden bile sakınımıştın, adım adım yol alırken hayata
Ne yedirsem, nasıl beslesem de boy atsa fidanım diye
Parçalamıştın kendini gönlünün askeri için...

Yaşam çok hızılı, bak hemen büyüttü bizi...
Günler, günleri devirdi, aylar, ayları
Yıllar birbiriyle yarıştı, sonunda kocaman olduk ikimiz de...

Gözüne kıyamadığın fidanındım artık senin
Dualarla öpüp kokladın, askere uğurladın
Ve başladın arkamdan gün saymaya
Gecen-gündüzün iç içe girmişti
Karıştırırmıştın güneşin doğduğu zamanı
Gözünde yaş, dilinde dua, bekleyip durmuştun
Perdesi yırtık camın önünde sabahlara kadar...

Değişen bir şey yoktu hayatında anacığım
Doğurdun, sevinçten ağladın
Büyüttün asker ettin, yol gözledin, yine ağladın...
Çünkü yağmur gözlüydün sen de bütün analar gibi
Dolaşıp dururdu başınızda hiç eksilmeyen bulutlar...

Duysaydın ki, beyaz kundağım
Olmuştu vatan toprağında kırmızı bayrağım
Nasıl ağlardın kim bilir, defalarca toprağı öpen oğlun için
Yırtardın yeri-göğü, taşardın ruhundan...

Ağlama anacığım! Sığdır kendini yüreğine
Kundağımın ölçüsü değişti, boyuma göre kefenimi biçtiler
Adıma vatan şehidi dediler...Ne mutlu, ne güzel!..
Birazdan verecekler kucağına, sabırlı ol!
İlk şehit anası sen değilsin ki, unutma bunu!..

Düştüm diye toprağa, isyan etme, ağlama!
Ağlarsan utanırım, ölürüm kahrımdan
”Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı”
Bizim için, bu vatan için can verdi onlar
Sen de sarıl acına!..

Görüyorsun anacığım, ne gözden yaş eksiliyor
Ne yürekten acı...
Bir can vermiş Tanrı ki, kederi çok, sevinci az
Anlayacağın, değişen bir şey yok anacığım
Doğarken de, ölürken de
Ağlıyor insan...

Rukiye Çelik/ANKARA
27 Şubat 2016