“Bir gu?n do?nu?p yazdıklarımı okudum. Du?s?u?nce derinlig?i s?ekline bu?ru?nen bir su?ru? ıvır zıvır sac?malık. ‘En azından bunun farkındasın,’ dedim kendime. Bir su?re ara verdim yazmaya. Saksıya meneks?e ektim, her gu?n suladım, bir aks?am geldim sog?uktan donmus?. Olabilir. Her s?ey olabilir.” Mutlulug?un tek numarasının insana ko?tu? bir gec?mis?i unutma gu?cu? vermek oldug?unu bilen insanlar... Utanc? ve korku denen kayalar arasında ezilen insanlar... Sevmeyecekse bu?tu?n gu?cu?yle nefret eden insanlar... Ezilmis? onurlarıyla sag?a sola saldırmaya hazır insanlar... Ancak benzer nedenlerle kafayı yemis? insanların sac?malamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar... Hic? kimsenin u?s?u?medig?i u?lkeyi arayan insanlar... Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da c?u?ru?me hika?yeleri ve c?u?ru?menin ic?inden insan hika?yeleri anlatıyor. Gadrin ve hu?znu?n ic?ine sarılı bir s?efkatle... Olag?andıs?ına adım atan kitabın “Olag?an hika?yeler” bo?lu?mu? ise, Serbes’in yazı seru?veninde deg?is?ik bir fasıl ac?ıyor. Bir adamın yavas? yavas? mavi oluverdig?i, son istasyonda veya olmayan bir peronda gerc?eklig?in deg?is?tig?i, fantastig?in, bilimkurgunun es?ig?inden atlayan hika?yeler var bu bo?lu?mde.