Nihal'im ki, ayın telaşında duran
Bir mağara derinliğinde sorularla yankılanan
Ruhunun dokusunu işleyen şiirini yazıyorum şimdi

Nihal:
"Ben kimim?
İyilikle yoğrulmuş bir toprak mı,
Yoksa hakikatin peşinde bir çağ mı?
Hangi merhamet sarmalar beni,
Hangi adalet aydınlatır yolumu?"

Ve rüzgar, onun insanlığının nefesi oldu:

Rüzgar:
"Ey Nihal, sen şefkatin yeryüzündeki esintisisin
Köklerin insanlığın kalbine uzanan
Kırılanları tamir eden, yaraları saran
Duruşunla özgürlüğün dansı
Her savruluşunda yeni bir umut doğuran
Ben, senin yüreğinin sessiz diliyim"

Nihal, değerlerine seslendi:

"Ya korku, ey insanlığım,
Yolumu kapatan bu kaygılar?"

Ruhu, usulca yanıtladı:

Ruh:
"Korku, sınavın gölgesidir;
Unutma ki her gölge, ışığa gebedir
Ben, senin vicdanının sesiyim
Her çırpınışında daha da insan olan sen"

Nihal, başını göğe kaldırdı
Aklının aynasına fısıldadı:

"Akıl, hakikatin peşinde soğuk nur
Uzak ve derin, ama varlığın rehberi
Nasıl kavrayabilirim ellerimle
Kendi karanlığımda parlayan bilgeliği?"

Aklı, zamansız bilgelikle konuştu:

Akıl:

"Ben, hakikatin aynasıyım
Şüphe ve inancın kutsal dengesi
Soruyla ışıldayan bir meşale
Kendi karanlığına bakmaktan korkma
Şüpheyle barışan, hakikati bulur
Ve senin özün, benim yüzümde parlar"

Nihal, kalbinin sonsuz evrenine baktı:

"Ey değerlerim,
Sonsuz iyilikte yalnız mıyım?
Yolumu nasıl bulurum?"

Kalbi, birer kutsal kıvılcım gibi titreşti:

Kalbi:

"Biz, ruhunun suskun çiçekleriyiz
Her biri bir erdem, bir sevda, bir ant
Kaybolduğunda bize kulak ver
Işığımızla yolunu aydınlat
İnsanlıkla senin aranda köprüyüz
Yalnız değilsin, tüm yaratılış seni kucaklar"

Nihal, derin nefes aldı
Ruhunun merhametini
Aklının hakikat arayışını
Ve kalbinin sonsuz rehberliğini kucakladı

Ve dedi ki:

"Ben, insanlığın içinden doğan ışığım
Şefkatle büyüyen
Hakikatle aydınlanan
Değerlerimle yol bulan
Kendi varoluşumun şairiyim"

Varlığın kutsal sessizliğinde
Nihal ve evren bir oldu
Ve yürüdü;
Kendi ebedi anlamına doğru...