Gitmene Rağmen Yazıyorum..."

Merhaba,
Bu sana ulaşamayacağını bile bile yazdığım bir mektup.
Belki de bu mektubu hiçbir zaman okumayacaksın…
Ama içimde sana söylenmemiş o kadar çok şey kaldı ki, onları susturamıyorum artık.

Sen gittin.
Sadece gitmekle kalmadın…
Kapıları da, pencereleri de, yolları da arkandan kilitledin.
Ben ise hâlâ aynı yerde, o kapanan kapılara bakıyorum.
Sana bir şey anlatmak istemedim, sadece “buradayım” demekti niyetim.
Sadece... küçük bir “merhaba”ydı belki de.
Ama o bile sana fazlaydı, değil mi?

Bilmeni isterim, seni suçlamıyorum.
Sevgiyi zorla tutamazsın, kalmak istemeyeni zorla yanında tutamazsın.
Ama sormadan edemiyorum bazen…
Ben bu kadar severken, sen nasıl bu kadar kolay silebildin bizi?

Sana hâlâ kırgın mıyım bilmiyorum…
Ama eksik hissediyorum kendimi.
Çünkü bir vedasızlık var içimde.
Bir yarım kalmışlık…
Bir tamamlanmamış hikâyeyiz biz.
Ve ben her gece aynı cümlede takılı kalıyorum:
“Keşke son bir kez konuşabilseydik.”

Ama artık konuşamıyoruz.
Ve ben, seni her yerden engelleyen sessizliğine rağmen…
Sana bir şey anlatmak zorundayım:
Seni özlüyorum.
Bunu inkâr etmiyorum.
Ama her geçen gün biraz daha kendime dönüyorum.
Ve her dönüşümde, içimde biraz daha sen eksiliyorsun.

Belki bir gün, bu mektubu okumayacak olsan da…
Ben yazdım. Çünkü içimde tutamadım.

Sana değil, artık kendime iyi bakmak için yazdım bu satırları.
Çünkü beni bu kadar görmezden gelen birine,
Artık “ben” kadar değer veremem.

Hoşça kal.
Belki bir daha hiç görüşmeyiz,
Ama ben kendimle yeniden buluşacağım.
Ve bu sefer yarım değil, tamam olacağım.