7. Bölüm – Dünyaya Söyleyeceklerimiz
O gece elektrik yoktu. Avluda, duvarın dibine oturmuştuk. Gökyüzünde tek bir yıldız bile görünmüyordu; duman her şeyi örtmüştü.

Selma dizlerini karnına çekip sessizce oturuyordu.
“Bir şey düşünüyorsun,” dedim.
“Evet,” diye fısıldadı. “Bazen keşke bizi bütün dünya duysa diyorum. Sadece bir kez…”

Bir süre sustuk. Sonra Selma bana döndü:
“Eğer konuşma hakkımız olsa, insanlara ne söylerdin Yusuf?”
Bir an düşündüm. Sonra kelimeler kendi kendine dudaklarımdan döküldü:
“Bizi sadece haberlerde izlemeyin. Bizi görün. Adımızı, yüzümüzü, hikâyemizi bilin. Biz sadece rakam değiliz.”

Selma başını salladı. “Ben de derdim ki; çocuklar savaşta ölmemeli. Ekmek için ağlamamalı, korkudan uyuyamamalı. Bizim tek suçumuz çocuk olmak.”

Gözlerimiz buluştu. Sesimizi duyan olmadı belki, ama birbirimizi duyduk.
Sonra Selma ekledi:
“Bir gün buradan çıkarsak, belki bir kağıda yazarız bu sözleri. Belki birisi okur.”

O an, fark ettim ki bazen dünyaya mesaj vermek için mikrofon ya da kamera gerekmez.
Bazen iki çocuğun sessiz fısıltısı bile, dünyanın en büyük çığlığıdır.