DersimliKiz’in köy meydanında Baran’a sevgisini ilan etmesi, herkesin kulağına ulaşmıştı. Bazıları şaşkınlıkla susmuş, bazıları hayranlıkla bakmış, bazılarıysa hâlâ fısıldayarak öfke kusmuştu.

— Delilik bu! demişti bir kadın.
— Ama yüreğin deliliği olmadan sevda olmaz, diye fısıldadı yaşlı kadın bastonuna dayanarak.

Baran ilk kez köyün içinde başını dik tutuyordu. Yıllardır sırtında taşıdığı gölge artık yalnızca onun değil, köyün de yüküydü. Ama yine de biliyordu ki, her adımda dirençle karşılaşacaklardı.

Bir gece, Munzur’un kıyısında otururken Baran konuştu:
— DersimliKiz… Biz köyde kalırsak, dedikodularımız hiç bitmeyecek. Her adımda geçmişimizi hatırlatacaklar. Belki de yeni bir hayat için buralardan gitmeliyiz.

DersimliKiz defterini kucağına aldı. Uzun süre sessizce baktı sayfalara. Sonra kalemiyle yeni bir satır yazdı:

“Kaçmak çözüm değildir.
Köklerimizi bırakıp gitsek de,
gölgemiz bizimle gelir.
Belki de cesaret, kaçmak değil,
gölgelerin içinde bir ev kurmaktır.”

Sonra başını kaldırdı.
— Ben gitmek istemiyorum Baran. Bu toprakta doğdum, bu toprakta yazdım. Eğer bir ev kuracaksak, Munzur’un kıyısında kurmalıyız. İnsanların sözleri değil, kalbimizin sesi belirlesin yolumuzu.

Baran gözlerinde ışıkla ona baktı.
— Yani diyorsun ki, gölgelerle barışıp burada kalacağız?

DersimliKiz gülümsedi.
— Evet. Çünkü sevdamız kaçak değil, köklü olmalı. Dağların gölgesinde yeşeren bir hayat… İşte bizim yolumuz bu.

Baran, onun elini tuttu.
— O halde Munzur şahit olsun: Seninle burada, yeni bir hayat kuracağım. Gölgelerle değil, sevdanın diliyle yaşayacağım.

Dağlardan esen rüzgâr yaprakları savurdu. Sanki tabiat bile bu karara mühür vurdu.