bitirdin

Yoo; o eski þarkýmý bitirdin benim
Kalbi uhdemde gizli yaralarým var
Ne canlanýyor hücrelerim ne de yüreðimi ýsýtýyor
Beyaz kelebekler gibi gülümseyen hatýralar

Sesin rüzgarlar gibi kalbimde inliyordu
Süngere giren su gibi daðýldý dokulara
Hani bir sam yeli eserde dökülür yapraklar
Ýçinde belirsiz bir öfke burgu gibi deliyordu

Sanki o an beynime yoðun bir sis çökmüþtü
Ama inanç sönmeden enerji bitip tükenmez
Karanlýklar elbet çekilir býrakýr yerini güneþe
Ýnsan,içine açýlan pencere,kapanmasýna yüz vermez

Acýyý yüklediler yüreðime saflýðýmýn ücrasýnda
Gönül duvarlarým uðultulu acýlarla örselenmiþ
Döktüðüm gözyaþýmla tamir edeceðim kýrýklarýmý
Yeni bir sur inþa edeceðim’ öldü diye, kim demiþ!

Sürgünüm kendimde ve yalnýzlýðýmda yol alýrým
Ýnsan; arzuladýðý bir yönde katlanmalýdýr zahmete
Bilirim inançtan uzak bir dünya kuruturmuþ hayatý
Ya tomurcuk derdi olmayan aðaç,kavuþur mu rahmete?

Benziyorum, hep yenik düþmüþ bir bahtsýzýn yüreðine
Daim sallansam boþlukta ve hatta içimin alevi titrese!
Ezilsem gönül hanende yine çiðnensem paspas yerine
Ama ölen güllerin baþýnda, hayata baþlayanlar güler, nedense!
Yusuf Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: