Bazen gitmek bilmeyen düþüncelerin, Ve bitmek bilmeyen hasretlerin esiri oluyor insan.. Çaresiz, boyun büküyor gitmelere, Ve yürek, sükut içinde sabr ediyor bitmelere... ... Nereye kadar? Diyor, bir ýssýz yürek yaný baþýnda.. Nereye kadar gidecek bu gitmeler? Hangi çýkmaz sokakta son bulacak bu yol? Hangi deðirmen öðütecek, ayrýlýktan arda kalan hasadý? Hangi çise söndürecek, yollarýmýza düþen bu fesadý... ... Ah ayrýlýk ah.. Kara bir peçe gibi sardýn ufuklarýmýzý, Soktun boðazýmýza kadar özleme bizi.. Düþtün düþüncemize ve Ve doðurdun özlemi, hasreti, acýyý.. Dýþý siyah, buðusu acý tüten her kelimeyi.. ... ... Senide vururlar mý bir gün, ey ayrýlýk? Bir gün ayrýlýr mýsýn, paslý yüreklerimizden? Hasreti, özlemi ve acýyý da toplayýp.. Gider misin, varlýðýnla yaslý ülkelerimizden?
21.06.14 Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Turan Osmanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.