Serilmiþ, bir hüzün yorganý gibi,
Sonbaharýn yorgun topraklarýnda,
Yaþamýn ilâhi yasasý gizli,
O,sararmýþ çýnar yapraklarýnda.
Tanrýya açýlmýþ eller gibidir,
Solgun, bitkin, sarý benizler gibi.
Rüzgârla kýpýrdar, sessiz titreþir;
Kumsalda can veren denizler gibi.
Ayaklar altýnda hýþýrtýlarý
Sanki, bir hastanýn son nefesidir.
Dikkatle dinleyin! Belki de o ses
’Bas-ü bâd-el mevt’in felsefesidir.
Gerçekten, o ölü, sarý yapraklar
Topraða karýþýp, gelecek bahar
Taze bir sürgünde, yemyeþil, canlý
’Yeniden doðuþ’ta var olacaklar.
Oysa, þu, savrulan yapraða bakýp
Hüzünle titreyen gönül tellerim,
Gelecek baharda nerde, kim bilir
Þu kalem, þu kâðýt....Ve de ellerim....
Ünal Beþkese (1995)
::::::::::::::::::::::::........
Bas-ü bâd-el mevt: ölümden sonra yeniden diriliþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.