Seni tanýmadan önceydi Suskunluðum bile baðýrýyordu avaz avaz Nasýl olur da susarken bu kadar kalabalýk olur insan Önce öldüm kendi içimde Bir mezar kazdým sevgime derinlerde Bilmiyordum, aslýnda her ölümün sonunda bir diriliþ bekliyordu Hem ölüydüm, hem de vardým Sonra bir boþluk doldurulmayacak gibi Ve uzun bir sessizlik Sendin gelen Bir bütünün diðer yarýsý gibi Ayaðýmýn altýna batan dikenlerden anlamalýydým Hayat bana gülmem için güllerini yolluyordu Attýðým her adým bir sonraki adýma fener oldu Yýpranmýþ hayatlarýn gölgesinde Masum ve saf bir kalple teslim oldum sana Beni benimle yaþa diye.. Sabretmek durup beklemek deðil biliyorum Gülü için dikeni, gündüz için geceyi kucaklamak Ve biliyorum ki ilacý zaman Sakýn kelimelerime takýlma Bil ki sana asýl seslenen kalbim Onu duy, Çünkü karþýnda lâl olmuþ dilim Yalnýz sana susuyorum Yalnýz seni seviyorum Ve yalnýz seni özlüyorum…
Bu güzel günün anýsýna..beni hep hatýrla sevdiðim (Þahinim)
Sosyal Medyada Paylaşın:
buğlem54 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.