Karanlık Ev

Karanlýk bir evdir bu, çok büyük.
Kendi kendime yaptým,
Sessiz bir köþeden odacýk odacýk,
Çiðneyerek boz kaðýdý,
Sýzdýrarak tutkal damlalarýný,
Islýk çalarak, kýmýldatarak kulaklarýmý,
Baþka bir þeyler düþünerek.

Öyle çok mahzeni var ki evin,
Yýlanbalýðý kayganlýðýnda oyuklar!
Bir baykuþ misali deðirmiyim,
Görürüm kendi ýþýðýmda.
Her bir gün enik yavrulayabilirim
Ya da bir at doðurabilirim. Kýmýldar karným.
Daha çok harita yapmalýyým.

Þu iliksi tüneller!
Köstebek ellerle yiyerek ilerlerim yolumda.
Büsbütün-aðýz yalar yalapþap çalýlarý
Ve et tencerelerini.
Yaþar eski bir kuyuda,
Taþlýk bir çukurda. Kendi kabahatidir.
Þiþkonun biridir.

Çakýl taþý kokularý, þalgamsý odalar.
Küçük burun delikleri soluk alýr.
Küçük mütevazý sevgililer!
Deðersiz þeyler, burunlar gibi kemiksiz,
Sýcak ve tahammül edilebilir
Kökün baðýrsaðýnda.
Buradadýr þefkatli bir anne.

(1959)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy
Sosyal Medyada Paylaşın: