Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Aðlayýnca deli deme,
hele hiç teselli verme!
Çiðnenir ayaklar altýnda tarihim,
altýn çaðlarým...
Yas tutar ovalarla daðlarým.
Kan gölüne dönmüþ
tüm diyarlarým.
Ýþte ben o sebepten susmaksýzýn aðlarým.
Bir zamanlar!?
uzak deðil, yakýn bir zaman;
ufuklara uzanýrdý dallarým.
Günlerce deðil,
aylarca gidilse de
bitmezdi, tükenmezdi yollarým.
Hem mesut,
hem özgürce yaþardý gölgemde,
kanatlarým altýnda;
her ýrk, her dinden insanlarým.
Oysa þimdi ..!?
Bükük boynum,
kýrýk kollarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Âh!O günler âh!
adâlet daðýtýrdý tebâsýna
adaletsizlikten korkan çobanlarým.
Ya þimdi!?...Kâbuslu bugünüm;
meçhul yarýnlarým.
Þifâsýz yara gibi sýzlar kanarým.
Kimselere sezdirmem...
için için yanarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Hayâlime geldikçe;
hayâl gibi,
rüya gibi o sahneler;
haþyetiyle vücudum
boncuk boncuk terler...
Ey Allah’ým!
cihad cephelerinde
senin için canýný fedaya can atan
erlerin þimdi, nerdeler?
Nerdeler hükmedenler dünyaya?
Eriþir mi acaba onlara gözyaþým, âhým?
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Baktýkça yeryüzüne
depreþir acýlarým.
Kahpe, hain tuzaklara düþürülmüþ
kardeþlerim bacýlarým;
kimi tutsak, kendini özgür sanmakta,
kimi özgür!?
özgürlük özlemiyle yanmakta.
Bu ne korkunç manzara Ya Rab!
Görünce bu hazin manzarayý
daha da sýzlar âzâlarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Evet, daha dün gibi:
bir haykýrsam
ta Çin seddinden yansýrdý sesim;
mâvi sularýnda yeþil Tuna`nýn
heybetimden dalgalar titrerdi.
Mâzlumlara meþâle gibi gelirdi nefesim.
Okyanusta balýklar
yönlerini deðiþtirir, sesime dönerdi.
Çaðlar elimle deðiþir
savaþlar tepkimle biterdi.
Yaþlý gözlerim,
Yaslý kalbimle o günleri ararým
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Ýçimde engellenemez fýrtýnalar var:
tefekkür ufuklarýmý, hayâl hudutlarýmý
sürekli döven fýrtýnalar....
Bulabilse çýkar bir yol,
deðiþtirecek tersine dönmüþ dengeleri.
Kurtaracak esâretten,
kendi eliyle kendini esir eden elleri...
Çâresizlikten saða sola,
sataþýrým böyle deli deli.
Düþündükçe maðdur ve mâlul hâli,
erir yaðlarým!
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Anlayamýyorum bir türlü;
yaþamaya mecbur
Ve hükümlü olduðum bu hâl,
ne biçim bir hâl..!?
Bir türlü anlamýyorum,
bu ne biçim hürriyet, bu ne biçim istiklâl..!?
Beynimde binlerce paslý, kangren düþünce.
Huzursuzluk, uykusuzluk
sürmekte gündüz / gece.
Ýnsan böyle mi olurmuþ düþünce?
Niçin, nasýl olduk böylesine âciz,
Böylesine cüce?
Neden nasýl talan edilmiþ
o altýn çaðlarým?
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Karanlýk bir el hislerimi
kördüðüm edercesine boðuyor.
Gökyüzü sürekli karanlýk.
Yýldýzlar ýþýksýz.
Fýrtýna sonrasý sessizliðine bürünmüþ ortalýk.
Ýçimdeki þifasýz hicran
bir ýsýnýyor...bir soðuyor...
Güneþ hep ayný ezikliði,
hep ayný isteksizliði ile doðuyor.
Sabrýmla bile ümidvar olamýyor daðlarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Ne acý Ya Rab!
Talân edilmiþ,
harâbe, virâne þimdi;
bir zamanlar benim olan beldeler.
Arayýp, soramýyorum
ne durumda ne hâldeler?
Oysa her parçam sancýlý,
her zerremi sinsice hançerler,
gözü dönmüþ, eli kanlý gölgeler.
Yok edilmiþ mahvedilmiþ
eþi, benzeri bulunmayan o güzellikler.
Þimdi aðýtlarla,
acýlarla dolu,
sevinçli hâneler.
Düþünür, hep kendi kendime kýzarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Gökyüzü dehþete teslim artýk,
yeryüzü vahþete!
Ýnsanlarým kapýlmýþ derd-i maiþete.
Her nefsi sarmýþ dünya sevdasý,
herkeste anlamsýz bir umarsýzlýk!?
Olmuþ uyuþukluk, tembellik
duyarsýzlarýn, umarsýzlarýn gýdasý!?
Kurulmuþ her tarafa
hâin, hunhar pusular!?
Hiç kimse aðlayamýyor
iz býrakýr diye sular.
Ne yapsýn bu hissizliðe bilmem ki dualarým?
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Ne kadar aðlasam...
ne kadar dövünsem nâfile!?
Zalimleri ürküten, hâinleri korkutan,
O serdengeçtiler...
Yürüdüðünde yerleri sarsan o aðalar yok...
o cengaverler yok artýk!?
Güllerini bize açan,
bülbülleri neþe saçan,
çiçeklerle bezenmiþ,
kelebeklerle süslenmiþ
bahçeler, baðlar yok...yok artýk!?
O sebepten hicranlarý baðlarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Eller gibi niyâza açýlmýþ,
servi gibi ipince,
ezanlarla kükreyen,
salâlarla sarsýlan,
dualarla aðlayan,
Minareler yok! Yok artýk!
Hak yolunda cihad eden
Divaneler yok! Yok artýk!
Yiðitlerim toprak
heykeller misali saðlarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Bakýþlarýmda bir hasret var,
bir hasret var gülüþlerimde.
Kaným donuyor halimi düþündükçe.
Sýrtýmda, göðsümde, yüreðimde
binlerce dipçik
binlerce ökçe!?
Neyim var, neyim yok
katledilmiþ haince,
yok edilmiþ kalleþçe!?
Hayâllerim o günlerin özlemiyle örgülü,
hep o günleri arzularým;
yaþamak için dostça
paylaþmak için kardeþçe!
O günleri devþirir hep rüyalarým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Yorgun düþtüm düþünmek ve düþlemekten,
o emsalsiz, þahane günleri.
Bilemiyorum mümkün olur mu,
yeniden kavuþabilmek,
ve yeniden dermek,
kimsenin deremediði gülleri?
Ey Allâh’ým! Ne olur!
Yeniden fýrsat ver!
eski, en sevdiklerine,
yeniden hükmünle þereflensin yer.
Gafletimizdendir þüphesiz ki,
çektiklerimizi çektirme yeter!
Emreyle!
Ferman buyur!
Gittikleri yerlerden dönsün ehiller!
Gitsin içimizden, baþýmýzdan
sana âsi, bize yabancý câhiller.
Biz atalarýmýzýn
ve hatâlarýmýzýn vebâlini
ödedik yeterince;
hiç deðilse bizimkini
ödemesin sonraki nesiller.
Biliyorum böyle sürerse bu esâret...!?
Ve böyle giderse bu zillet...!?
Kabul etmez beni mezarým!?
O sebepten eksilmez hiç efkârým.
Dokunma bana dokunma!
Dokunursan yine aðlarým.
Kadir KARAMAN