Sen ve Ben

bin bahar görse de, yoz taþ yeþermez,


su yakar,
ateþ küllendirir derler aþký

oysa ben,
baharý gönlüne serpmiþtim
ezanlarýn týnýsý yükselirken,
ruhumun aynasýna

sen!
yansýdýn kara gözlerimden dökülen
güne bakan çiçeðinde ki
güneþe…

yine,
vefalý bir bahar ayýnda
yüreðinize ektiðim güller
emanet býrakýlmýþtý ellerinize

sanma ki…
kuruyacak bir gün
yazýlan kader

sanma ki…
karlý daðlarda
üþüyecek izlerin

sanma ki…
arkada býraktýðým
sevdalý bülbül
gülün dikenine
küsecek…

gülün dikenine katlanmasý,
onu güzel kokulu yaptýðýndandý

ve...
her diken, gül vermez.
dedi yürek!
dikenin battýðý yerde
aðladý sevdan…

/senle biz
ateþle
su gibiyiz
ikimiz…/

cana kastedince vahan
buhar olur
od suyu içtiðinde
bazen; yakar!
bazen de; yýkarýz bendimizi
sevda cennetinde…

belki!...
çok þey aldým
bilmeden senden.
ki; sen…
hayatýmý çaldýn
küçük ellerimden.

ufkunda;
yakýp durmamýþsan habire ateþi
bekleme hiç sevdiðinden yangýný
gece sessizce yakar kandilini,
sensizliðinde batar güneþ
soymak vakti ...
ruhu/ bedenden
gönül deryasýnda düþen
matemden

iþte!
sen ve ben
su ile ateþ

-hayatýn anlamý aþkým-

kaderime yazýlan
sönmeden yanan
meþale….