Karanlýklar güneþ görmemiþ bir süt çocuðuydu ve bizim sokaðýn sessizliði gün gelip nakarat olacaktý hiç bilmeyeceðim þarkýma hýrçýn bir mevsim geçecekti sokaðýn kaldýrýmlarýndan zehir yüklü bir su içilecekti sert mizaçlý zencinin gümüþ tasýndan bu kent beni de unutacaktý o geçmek bilmeyen hýrçýn mevsimleri unuttuðu gibi savurup atacaktým gölgemi karanlýklar sokaðýna adýný piç kurusu koyacaktým her þey olup biterken film þeridi gibi aklýmdan geçen o taptazecik hayallerim onlarýn peþinden koþacaktým gayet tabii kolumda hep yediyi kýrk üç geçerken yelkovaným belkide bu kenti yakacaktým dünyanýn en pahalý benziniyle kafatasýmdaki artçý depremlerle geçerken bunlar zihnimden vazgeçmek için uzun gecelerim olacaktý senden belki sonunda bizim sokak olduðu gibi duracaktý orada. * "çocuk gülüþüm" ateþ edecekti aklýmda birden "o" maskesiydi gamzelerimin iþte tüm suçsuzluðum tek suçumdu hikayelerimde ben daha olay örgümü biriktiremezken ve kalp atýþlarýmý kontrol edebiliyorken ben bu kentin kentin þizofrenik bir gecesine uzanacaktým üzerime gelmeseydi dörtnala korku yüklü ordular ki ben yenilmeyi göze almýþtým zaten.. derken kahkaham savurmuþtu bütün kinimi yeni kentler fethediyordum içimde ömrüme iliþtirdiðim leþler Çin Seddimi aþýyordu yastýðýmýn altýnda duruyordu uykum ve kalemim bitmek üzereyken þuurunu kaybediyordu þiirim... Sosyal Medyada Paylaşın:
Uzakdüş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.