Rahmine tutunmaya çalýþan bir Cenindim ben. Kýrlangýçlar ölürken Yaz erken terk etmiþti bedenini. Solmuþtu tenin. Evinin önünde baþýboþ bir at Yayýlmaktaydý umarsýzca. Zaten tek derdi karnýný doyurmaktý.
Direniyordum içinde yerçekimine Aðýr aðýr çekiliyordum yeryüzüne. Suyun çoktan gelmeye baþlamýþtý bile. Evinin önünde bir atý tekmelerken Adamlar Sen hep bana aðladýn! Çýldýrdý Nietzsche, çýldýrdý cenin Baðýrdýkça sokak ortasýnda adam Hep aðladýn sen. Aðrýdý karnýn, aralandý bacaklarýn. Bir karaltý peydahlandý Beyaz çarþafýn üzerine Gün de geceyi doðuruyordu o ara. Sen aðladýn, cenin aðladý. Nietzsche çýldýrdý.
Hiç bakmadýn yüzüme. Oysa rahmine tutunmaya çalýþan Bir cenindim ben. Varolmak istemiþtim sadece.
-Sonra- Çýldýrdýktan sonra kendini baþtan yazdý Nietzsche!
Ben! Rahminden düþen cenin. Senin bebeðin! Bir atý tekmelerken adamlar Evimin önünde Seni rahmimden düþüreceðim!
7 Aðustos 2010
Elif Ayvaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
pessimistic Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.