KARANLIK

Karanlýk, içimde yüzüyorsun,
Yýldýzlara, aya, bütün canlýlara,
Set çekerek ruhuma giriyorsun,
Dostluðumuz zirveye ulaþýnca,
Gönlümün iklimini suluyorsun…
Ýnsan, cin uyur;
Ruhum gezer uzun uzun,
Kâh çaðlar, kâh çaðlamaz,
Zorluklar karþýnda asla aðlamaz.
Akýl denen varlýk anlamaya çalýþýr kendini,
Yerlere ve göklere bakýnca hatýrlar Rabbini.
Karanlýklar, yalnýzlýklar ve ötesi,
Ruhumdaki mýknatýsý aklýma verir,
Duygularým damarýndan fýrlayýnca,
Beynimin hücrelerini harekete geçirir…
Etim, týrnaðýmý kucaklamýþ doðuþtan beni,
Týrnak büyür, et sarar ibretlik bedenimi,
Týrnak etsiz olmaz; et de týrnaksýz,
Ýnsan asla yaþayamaz maneviyatsýz…

01.12.1990
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: