Pencereye vurunca gün,
Gözlerimde baþlar düðün,
Gam deðil, artýk öldüðün;
Yahut kýþta, ya bir yazda,
Kalýrken gönlün niyazda...
Süzülerek gel her sabah,
Kalmaz gönlümüzde bir ah,
Ne beylik isterim, ne þah;
Çalýnsýn inceden bir ney,
Ýkimizin olur her þey...
Yüzüm güler, sen gelince,
Ömrüm uzar, ince ince,
Boðulurken biz sevince;
Gülün gözleri ýslanýr,
Gece küser, ay kýskanýr.
Söyle, kim tanýdý, kimi?
Biz çekerken bunca gamý,
Varsýn kýskansýnlar de’mi;
Geçerken ince elekten,
Çaldýk iþte gün felekten...
Uyanýrken börtü-böcek,
Bak pencerem, çiçek çiçek,
Beklediðim, yar gelecek;
Mavi mavi, çini çini,
Sen o zaman görsen beni.
Erirken gönlümün yaðý,
Kaldýr þu sarý yapraðý!
Basmasýn yarin ayaðý;
Bak, çok hassastýr incinir,
Uðursuz gelir, kim bilir?
Bugün gerçek, düþ sandýðýn,
Boþa gitmez aðladýðýn,
Hani ya çeyiz sandýðýn?
Kulaklarýmdadýr sesin,
Dönmek yok artýk, bilesin.
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.