Kastamonu
Ýþte son damlada düþtü yere...
Kastamonu ýslak bir yalnýzlýðýn içinde...
Yüreklerde iz býrakýr o ab-ý hayat,
Silerken gözlerini Kastamonu gökyüzü açýlýr kanat kanat
Yükselirken ezan sesleri binbir minareden,
Namaza çaðýrýr Kastamonu seni aniden
Ciðerlerine dolarken topraðýn sesi...
Ruhunun can çekiþmesini bitirir o ’Tekbir’ sesi
Kastamonu’nun tarih nidalý medreseleri,
Osmanlýdan kalma þebnemler taþýr o kudsî...
Deve Haný’yla kucaklaþan türbeler...
Camisinin kokusuyla bülbüller gülüþürler
Tarihin Ilgaz’la birleþen kaderi...
Kastamonu’nun ruhunun bedelidir herbiri
Ilgaz’ýn yamaçlarýnda hüzünlü aðaçlar...
Gözlerinde yaþ! Yaðmurun ardýndan bakarlar,
Þile bezinden esvap Kastamonu’nun yüreði
Kalpleri titretendir o dikiþ sesleri...
Ey Kastamonu duy sesimi!
Yaðmur ab-ý hayattýr, kendine yeter...
Toprak fýþkýrýr ki, seni candan sever...
Bana aðla ki, gözlerinin yaþý, benim ab-ý hayatýmý besler!
Esra Mikail Erdoðan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.