Her seyi geriye býrakýyor insan Zaman kavramýný yitiriuor ve sadece boþkukla seviþiyor. Aþka taným buluyor sonra,aþk eþittir gözyaþý. Gözyaþý evet hiç tadýný biliyor musun ama albine asit gibi oturan yaþdan. Sonrasýnda insan arýyorum, Sanki iyiler kalkýyor ortadan sadece kötüler var dünyada. Belki bencillik ediyorum,kendime iðne batýrýyorum,tükeniyorum.. En sonunda ögreniyorum onsuz yasamayý, Terk ediyorum, kendimi deðistiriyorum hiç istemeden. Ama þunu anlýyorumki o yol boyunca tükeniyorum,tüketiyorum herseyi.. Düþünüyorum düsünüyorum aþk istemiyorum artýk, Bana ufak mutluluklar ve sevgi yeter diyorum DEMÝYORUM KABULLENÝYORUMM..
Sosyal Medyada Paylaşın:
mnogo_krasiv Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.