148.KARTAL HKYS-2 (SEN TAVUKSUN)
Bir gün, avcýnýn biri, zirvelerde gezerken,
Keskin bakýþlarýyla, etrafýný süzerken;
Bir kartal yumurtasý bakar ki, durur yerde,
Düþünür ki; sahibi haþmetli kartal nerde?
Vicdanýysa elvermez, onu koyup gitmeye,
Daðdaki kurda kuþa, býrakýp yem etmeye...
Alýp getirir eve, binip atýn sýrtýna,
Koyar yatmakta olan, gork tavuðun altýna.
Vakti tamam olunca yumurtalar çatlýyor,
Kabuðundan sýyrýlan, ortalýða atlýyor.
Sarý sarý civcivler, hep bir soyda, bir boyda,
Anasý sýfatlýlar, pek farklarý yok huyda...
Ama soyu baþka ya, bizim kartal yavrusu,
Ýþte o günden baþlar yüreðinin aðrýsý...
Yemlenmeye baþlýyor civcivlerle birlikte,
Bir süre devam eder, bu düzen, bu dirlikte...
Yine bir gün, yem yerken, kasvet çöker özüne,
Dikip bakar baþýný, masmâvi gökyüzüne...
Görür ki asil bir kuþ, ihtiþâmla süzülür,
Bunu gören yavrunun içi nasýl üzülür...
O bir kartal yavrusu, özünde uçmak var ya,
Uçmadan yaþadýðý dünya ona pek dar ya…
Çile çeþit çeþittir, baþa gelen çekilir,
Ve lâkin uçmak varken, yerde nasýl sekilir?
Bizim kartal yavrusu, öylece baka kalýr,
Fakat anne tavuktan ikâzý çabuk alýr...
Seyrederken kartalý, kafasýna gaga yer
Hýþýmla ana tavuk, bu yavruya þöyle der;
“- O gördüðün kuþ var ya, gökyüzünün þahýdýr
Kartal derler adýna, kuþlar padiþahýdýr…
Sen ise bir tavuksun, göklerde uçamazsýn
Onun gibi süzülüp kanadýn açamazsýn
O hayali zihninden hemence sileceksin,
Sen tavuksun, o kartal; haddini bileceksin!.."
Bizim yavru çaresiz, baþýný öne eðer,
Ne zaman baksa göðe, kafasýna gaga yer...
Böylece, civcivlerle birlikte yiyip, içer,
Büyür artýk, gençleþir; aradan zaman geçer...
Ama artýk uçamaz, açsa da kanadýný,
Kendini tavuk sanýr, unutmuþtur adýný...
Yavru, göðe baktýkça, hep yer durur gagayý,
"Sen bir tavuksun, tavuk!" duyar hep bu sedayý...
Gökyüzüne hasreti, günden güne solarak,
Yavru ömrü boyunca, kalýr tavuk olarak...
Verilen nefesini bu hal üzere solur,
Kafasýnda kel ile, kartal yaþlanýr, ölür...
.....
Yine bir çok mesajla sona erdi kýssamýz
Helalinden dostlara, daðýtýldý hissemiz
Evet dostlar aslýnda, kartaldý bizim sabi,
Tavuksun diye diye, tavuk oldu pek tabi...
Gökte uçmak yerine iktifa etti yerde,
Ýsteseydi uçardý, kartallýk vardý serde...
Baþýnýn orta yeri, gagalardan kel oldu,
Negatif telkinlerle, kartalken, "tavuk" öldü...
Hele geçin aynaya kendinize bir bakýn,
Býrakýn tavukluðu, kartalca tavýr takýn...
Çýrpýn kanadýnýzý, uçun az bir gayretle,
Cemiyet baksýn size, hem ibret, hem hayretle...
Kadir Çetin 30.11.08 Nazilli
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.