Ýnsanýn bitip tükenmeyen istekleri, Adýna umut mu diyorlar? Bilemiyorum. Fakat hiç tükenmez, hep bekler Asla geri çevirmez, Annesinin eteðine yapýþmýþ Bir utanmaz çocuk gibi Inga.. ýnga diye.
Sus bebe sus Utanmaz çocuk yeter! Çocuk ne bilsin utanmayý Ne anlar susmaktan Bilmez anacýðýnýn memesinde süt kalmadýðýný
O sadece aðlar Çekiþtirir elinin uzandýðý Tutabildiði her þeyi. Annesinin memesini bile,
Can yakacaðýný bilmez..... Jilet kadar keskin týrnaklarýyla, Sýkar ve býrakmaz Acýtýp kanatana kadar.
O bebektir…. Kestane rengi gözleriyle
Saldýrýr memeye emer emer emer. Ondan önce babasýnýn emdiðini, Öpüp, sevdiðini bilmez.
Deðil babasý, Altýnýn ýslaklýðý bile, onu býrakmasýna asla yeterli deðildir. Vermez elleriyle sarýldýðý, Sýký sýkýya elde ettiði ekmeðini Hiçbir þeye, hiçbir kimseye.
Gök gürültüsü ona bereket verecektir Bilir…… Yanaklarýnýn ýslaklýðý doyurur onu O zaman anlar!...
28 eylül 1997 Ankara. Kanber Ýhsan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kanber ihsan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.