Öyle insanlar vardır ki, alışılmışın dışında iyimserdir. Her olayın en iyi yönünü düşünürler. Mutluluk dağıtırlar çevrelerine…

“Ne güzel! ... Bir kişi olarak görüyordum en son seni, şimdi iki olmuşsunuz. Yakında üç kişi olacaksınız.”

Evlendikten sonra eşimin teyzesine telefon ettiğimizde böyle söylemişti bize. İlk defa görüştüğüm teyzemizin kullandığı bu cümlede tabi ki bir gariplik görmemiştim. Oysa bilseydim bu “ne güzel” sözünü daha ne kadar duyacağımızı.

“Ne güzel! … Sabah ezan sesleri çok net duyuluyor.”

Öyle söylemişti evimizde ilk konuk olduğunda. Yalnızca ezan sesleri değil, balkondan Adaları izlemek güzel, Hekimbaşına bakmak güzel, aşağıya bakmak güzel… Çocukları oynarken görür ne güzel… Beni kitap okurken görür ne güzel…

İzmir’e dönüş günü onu Harem’e götürürken izlediğim yol da çok güzeldi onun için. Karacaahmet durağında indik otobüsten ve Çiçekçi’ye geçebilmek için mezarlığın içinden geçtik. Mezarlıktan geçerken mezarlığın sessizliği güzeldi, ağaçlar güzeldi, yollar güzeldi, yerdeki parkeler güzeldi…

Mezarlıktan çıktığımızda arkasına bakıp şöyle söyledi;

“Ne güzel! ... Hemen şuracıktan geçiverdik.”

Çiçekçi’den Harem tarafına doğru yürüdük. Sonra merdivenli dik yoldan Harem Terminaline indik. Arkasına dönerek yine o iyimser sözünü söyledi…

Ne güzel! ... Hemen şuracıktan iniverdik.”

Ne güzeldir böyle iyimser insanların da bulunması ve böyle bir teyzemizin olması.
Ne güzeldir böyle muhterem bir hanımefendinin ellerini öpmek…
Ve ne güzeldir onur duyduğum bu yakınımı siz dostlara tanıtmak…

Kadir Tozlu
14.10.2008