Soldan sağa benim şebelek oğlum BERAT küçük kızım GİZEM ve şebelek ONUR
Bu resmi çekebilmek için bayağı ğraştım oğlum doğru düzgün poz verin desem de yine şebelekleşmişler

Akşam yemeğini hazırladım, sofrayı kurmadan önce benim haylaz oğlumu arayım gelsin dedim. Çağırmadan akşam oldu mu eve gelmek aklına gelmiyor diye de söyleniyorum. Her zamanki gibi sokak da, bu çocuğu ne yapacağım bilmiyorum, ders falan çalışmıyor varsa yoksa gezsin. Küçük değil 17 yaşında koca delikanlı oldu, sorumluluklarını bilmesi lazım diye söyleniyorum bir yandan da. Telefonu elime aldım tam oğlanın numarasını tuşlayacağım kapı çaldı, ‘’aramadan geldi’’dedim. Kapıyı açtım bir de ne göreyim, benim oğlanla kankası kapıda. İkisinin de başında namaz takkesi içeri aldım hemen ve sordum.

-Hayırdır nerden böyle?

-Akşam namazın dan, camiden.

-Aferin size oğlum camiye namaza mı gittiniz?

İkisini de yanaklarından öpüyorum aferin içlerinden gelmiş namaza gitmişler. Çok hoşuma gitti, beş vakit namaz kılmazlar ama bazen camiye namaza giderler. Ramazanda teraviye ben gidemem oğlum gider. Kalabalıkta tansiyonum çıkar duramam, onun için teravih namazına da gidemiyorum. Güzel havada caminin içi almıyor bazen dışına hasırlar serilir. O zaman teravih namazına gidiyorum.

Bazen oğlum sahurdan sonra arkadaşlarınla toplanırlar sabah namazına camiye giderler. Oğlumu çok takdir ediyorum, dinine bağlı ve inançlı bir çocuk diğer çocuklarımda öğledirler. Allaha şükürler olsun.

-Peki namaz takkeleri nerden çıktı.

-Öğle namazına gitmiştik caminin Hocası verdi.

-Siz o zaman öğle namazınızı da kıldınız öğlemi?

-Evet kıldık tabi anne sen bizi ne zannediyorsun?

-Ben zannetmiyor biliyorum siz çok iyi çocuklarsınız. Yemeğin en güzel yeri sizin, hadi sofraya oturun.

İkisini de yine öpüyorum, sarılıyorum. Kendime de aferin diyorum, demek ki güzel değerler vermişim, öğretmişim çocuklarıma. Çocuklarım Allah’ını, dinini sever ve ibadetlerini yapmaya çalışırlar.

Oğlumun arkadaşı, arkadaşdan da öte artık kardeş gibiler. Aylaz manevi oğlumuzun adı Onur. Bizim evin insanı gibi oldu nerdeyse her akşam soframızda, evimizde, bir tek her gece yatılı kalmıyor. Babası küçükken vefat etmiş, onun bizim için bir başka kıymeti vardır. Tatile onu da götürürüz pikniklerimize ve her zaman için soframızda bir tabağı vardır. Çocuklarımın diğer arkadaşları da öğledir. Her akşam muhakkak sofraya en az bir tabak konulur. Allah yedireni sever, yedirdikçe daha çok verir, eksikliğini göstermesin.

Sofraya oturduk, yemek yiyoruz cami Hocasından bahsetmeye başladık. Ben çocuklara çok yardımcı olduğunu camiyi ve dinimizi sevdirmeye çalıştığını biliyorum. Oğlum kuran kursuna giderken, her Cuma namazdan sonra çocukları toplar, kendi cebinden onlara dondurma alırdı. Hala daha yapıyormuş her zaman hocamızı takdir ederim. Çok genç biri olmasına rağmen, çok bilgili ve olgun bir bey ve hocadır.

Ramazanlarda cami de bir akşam mahallenin erkek çocuklarına, ertesi akşamda kız çocuklarına iftar yemeği verir. Bir akşamda mahallenin gençlerine toplar iftar yemeği verir. Camiyi ve dinimizi çocuklara gençlere sevdirmek için çok güzel bir şey. Oğlum her ramazan camideki iftara katılır. Oğlum söylerdi, servisi de camiye gelen yaşlı başlı amcalar yapıyor diye. Çocuklar, biz alırız yemeğimizi dediklerin de, siz misafirimizsiniz, misafire hizmet edilir diyorlarmış. Mahalle de herkes hocayı çok sever özelliklede çocuklar.
Bende Hocadan özenip, ramazanda çocuklarımın arkadaşlarını iftara çağırırım. Hepsini kızlı erkekli evde iftar yemeği veririm. Sofrada ne yemek isterlerse birkaç gün önceden liste yapar bana verirler, bende istedikleri yemekleri yaparım. Evim o gün bayram günü gibi olur, çok mutlu olurum. İnşallah çocuklarım evlenene kadar yaparım, evlendikten sonra da inşallah onlar yapar.

Eski Türk filmlerin de Cami İmamları, Hocaları hep kötü gösterilirdi. Filmlerde Hocalar sapık, kekeme, hırsız, üfürükçü olurdu. Yabancı filmlerde Peder, Rahip hep saygı değer, kibar, bilgili ve çocuklarla, gençlerle, cemaatiyle ilgilenen iyi giyimli biri olarak gösterirler.

Bizim Hoca filmlerdeki Hocalara benzemez. Bizim Hocamız o kadar şık giyinir ki, zannedersiniz bir yerde müdür. Takım elbisesi jilet gibi, içinde beyaz gömleği, kravatı, tertemiz boyalı ayakkabıları, çok şık ve bakımlıdır. Böyle olması gerekir bence, cami temiz gidilmesi gereken yerdir.

Namaz da, Allahın huzuruna temiz ve güzel çıkmalısın. Nasıl bir misafirliğe giderken ya da bir sevdiğiniz geldiğin de, veya siz gittiğinizde güzel giyiniriz. O kişiye saygımızdan temiz, güzel ve şık olmaya özen gösteririz. Kılığımıza kıyafetimize dikkat ediyorsak, Allahın huzuruna çıkarken de ona verdiğimiz önemi göstermeliyiz. Temiz, düzgün ve güzel kıyafetlerimizle huzuruna çıkmalıyız.

Bizim cami hocamız çağa ayak uyduran, çağdaş, modern, bilgili ve en önemlisi insan seven bir beyefendi. Eski Türk filmlerindeki hocalar artık yok. Günümüzün hocaları, imamları artık hep böyle düzgün görünümlü, düzgün insanlar. Cemaatinin sıkıntılarına ortak olan gidermeye çalışan, yardıma ihtiyacı olanlara cemaatle yardım eden insanlar imamlarımız. Çoğu böyle, arada her meslek grubunda olduğu gibi kötüleri çıkabilir, ben hiç kötüsüne denk gelmedim, inşallah da gelmem.

Biz çocuklarla sofra da hem yemeklerimiz yedik hem de bunları konuştuk, sohbet ettik. Sonra Oğlum Berat’ın 9 sınıf da gittiği ağabeyler aklıma geldi. Oğlum ‘’anne acelemiz var paran varsa bana para ver gideceğiz. Yarında ağabeyleri konuşuruz’’ dedi. Yemeklerini yediler. Birazda harçlık alıp gittiler .

Bende yine öpüp arkalarından sevgiyle baktım ‘’iyiki de doğurmuşum seni Allaha emanet’’ dedim.

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA
27.3.2012