Yalnızlık her açıdan aynı anlamı taşırken , hep kendi girdabında tutarken bizi, kimsesizligimizi... 

Şarkıların en can alıcı cümlesinde saklanırdı söz yaşlarımız... Kimsenin bilmediği anlamları yükler, günün suskunluğu gözyaşı olurdu çoğu zaman...

Her karanlık şehrin, içinde saklı kalmış yaraları vardı. İsyanı göğe vurur da koyu maviler sarardı ruhumuzu. Nefes aldıkça, kanatırdık yarın doğacak güneşi... 



Ki güneş gözlerde saklı sızılarda vurulurken, is kokan düşler ekerdik... 

Yalnızlığı; acı ve nikotinle harmanladığım sensizlikte, bir başına kalmış kelimelerin en sessiz harflerinde, baharın gelişinden umudu kesmiş kumrular nefes almaya çalışırdı.Kanadında saklı tuttuğu yarınlarda, kendinden uzak... 


Eylül sabahlarını andırırken her gün, dalga sesleri ufukta yokolurken, martılar vapurlarla umarsızca giriştikleri yarışta hep kaybeden oluyordu. Çünkü her vapurun, her iskelenin yüzündeki yorgunluk, yüreğindeki sızının adını andırıyordun bana. 


Mevsim geçişlerinde kendini kaybetmiş, zamansız açan çiçeklere benzemişti dakikalar... 


Rüzgârın da nereden estiği belli değildi... Yağmurlar ise çare olmuyordu, çatlamış topragın içerisindeki yaralara!

Çünkü herşey yokluktandı...

Her şey sensizlikten...






Mavigölge