Zeytin işi bitmiş, zeytin sonrası ihmal edilen ev temizliği de yapılmıştı. Saniye’nin hamileliği gayet iyi geçiyordu, yedi ayındaydı iyice şişmişti. Ağabeylerini de bir vukuatları yoktu. Anne babasının da sağlıkları yerindeydi. Ömer’le de ara sıra gizli gizli görüşüyorlardı ve yaklaşık bir ay sonra kaçacaklardı. Mutlu olmamak içim hiçbir sebep yoktu. Elif’in hayatı gayet güzel gidiyordu, tahtaya vurdu maşallah nazar değmesin dedi.


Aradan birkaç gün geçmişti. Sıradan bir gün ve sıradan her gün yapılan rutin işleri yapıyorlardı. Elif süpürgeyi aldı havluyu süpürecekti ki bahçe kapısının hızla açıldığını duydu, dönüp baktı. Eniştesi ile ablası telaş içinde geldiler, ikisi de ter içindeydi, bir şey olmuş belliydi. Elif yeğenlerine bir şey oldu zannetti.


-Ne oldu abla bir şey mi oldu yoksa çocuklara bişey mi oldu?

Ablası zor konuşuyordu hayır anlamında başını salladı.

-İsmet kızamık çıkardı o da o kadar önemli değil. Sorun çocuklarda değil.

Eniştesi söze karıştı.

-Sorun çocuklar da değil sorun Ömer

-Ömer mi? Ömer’e ne oldu enişte çabuk söyle.

-Dur telaş etme korkulacak bir şey yok anlatacağım.

Elif çok telaşlandı, korktu, eli ayağına dolanmıştı. Ablası kardeşinin elini tuttu

-Korkma kardeşim çok kötü bir şey değil.

Eniştesi yine söze girdi, anlatmaya başladı.

-Elif ben Kabaklar yakasında ki bahçedeydim sesler duydum. Baktım Ömer kendi kendine konuşuyor ağzından burnundan kan içinde.

-Ömer’ime ne oldu enişte dövmüşler mi yoksa gene abimler mi?

Eniştesi ve ablası evet anlamında başını salladı.

-Abinler dövmüş sizi gene konuşurken görmüşler. Ömer’e yardım ettim ağzının burnunun kanını temizledim. Onunla konuştum, bu böyle olmayacak abi dedi.

-Doğru söylüyor böyle olamayacak.

Ablası kardeşinin elini tuttu.

-Kardeşim Ömer sana eniştenden haber getirmiş belki eniştene inanmasın diye bende geldim. Eniştenin söylediklerine inan, o doğru söylüyor.

Yine enişte ablasından sözü aldı. Anlatmaya devam etti.

-Bir de abinler köyden de kovmuş köye gidersen seni öldürürüz demişler. Seni hendeğe öldü diye bir kez attık bu sefer öldürür öyle atarız demişler.

-Yaparlar valla iyice gözleri döndü abimlerin ne istiyorlar anlamıyorum.
Ablası Elif’i susturur.

-Sus da dinle o da köyü terk ediyor. Elif de benle gelsin onu bana getir abi ben ormanda onu bekleyeceğim sen bana onu getirir misin dedi. Bende seni almaya geldim. Ha bir de kimseye demesin abinler eve gelmeden kasabaya varalım dedi.

-İyi de anne babası onların haberi var mı? En azından ben anneme kardeşlerime söylesem.

-Olmaz hemen gelsin dedi, valla sen bilirsin elçiye zeval olmaz. Gideceksen ben götüreceğim.

-Ben giderim enişte

-Kızım seni köy çıkışında görüp de nereye gidiyorsun diyenlere ne diyeceksin. Beraber olursak ablam tarlada eniştemle oraya gidiyoruz dersin.

-Kardeşim ben Ömer’in annesine babasına söyleceğim. Annemleri de merak etme onlara da anlatırım. Babam oğlanların Ömer’e yaptıklarını duyunca sizi affedecektir merak etme. Bence sen eniştenle git, Ömer seni bekliyor. Sen burayı düşünme ben hallederim.

-Haklısın abla tamam sen herkese anlat, beni suçlamasınlar. Ee ben bohçamı nasıl alacam.

-Bırak bohçanı Ömer üstüyle gelsin acele etsin vakit kaybetmeyelim dedi.
Ablası da kardeşim bohçayı bırak içeri girme şüphelenirler Ömer’in bir sürü akrabası var kasabada oradan yeni giysiler alırsınız.

-Ya çeyizim ne olacak o kadar emek verdim.

-Nasılsa babamlarla barışırsınız o zaman alırsın.

-Tamam abla haklısın, öyle yapalım bari.

Elif evine baktı, havluya baktı, elindeki çalı süpürgesine baktı. Hayatını arkasında bırakmak vardı, nasıl bırakacaktı. Öte taraf da Ömer vardı, yeni bir hayat vardı, aşk sevda vardı. Çok zor bir karardı, babasını düşündü ona bunu nasıl yaparım, annesini düşündü. Arkamdan çok ağlayacak diye düşündü, ablası onlara her şeyi anlatacak beni anlayacaklar dedi.

Eniştesi hadi anlamında baktı. Elif hayatının eşiğindeydi. Hayatını etkileyecek bir karar vermesi gerekiyordu. Eniştesine dönüp.

-Tamam enişte gidelim, fikrimi değiştirmeden gidelim.

-Tamam hadi.

Elif bahçe kapısının eşiğinden hayatını geride bırakıp yeni bir hayata adım atmıştı, artık geri dönüş yoktu.

Eniştesin ile ovayı geçip köy dışına çıktılar. Eniştesi ve Elif hiç konuşmadan hızlı adımlarla Ömer’in beklediği yere gidiyorlardı. Az kalmıştı, Elif ve eniştesi çok yorulmuştu ama durup dinlenemezlerdi.

Elif verdiği kararı düşündü acaba doğrumu yaptım diye. Ömer’le mutlu olacak mıyım? Ailemi evimi bıraktığıma değecek mi? Annem babam kim bilir ne kadar üzülecekler ya kardeşlerim. Babam kaçtım diye çok utanacak mı? İki ablamda kaçmadı ama ben kaçıyorum ve onun başını öne eğeceğim değer mi? Ablam anlatacak ama ya beni affetmezlerse? Ben ne yaparım onlarsız diye bunları düşündü vaz geçti. Kaçmaktan vaz geçti. Ömer’in beklediği yere de çok az kalmıştır.

-Enişte ben vaz geçtim. Kaçmayacağım eve geri göncem.

-Olur mu öyle şey bak geldik az kaldı vaz geçilir mi?

-Yok enişte ben döncem o da köye dönsün. Gelip beni istesin babam verir.

-Kızım çocuk bekliyor hemen şurada.

-Yok sen söyle Elif vaz geçti geri döndü de.

-O zaman gel kendin söyle onu da ikna et o da köye dönsün.

-Tamam öyle yapalım, konuşayım birlikte köye dönelim.

Elif rahatlamıştı, kaçacağı için çok huzursuzdu. İçinde hep bir kurt vardı. ‘’Oh rahatladım’’ dedi içinden. Eniştesi bir an geri dönecek diye korktu, az kalsın bütün plan bozulacaktı. Beklenen yere gelmişlerdi. Ağaca dayanmış arkası dönük bir adam vardı. Elif kalakaldı.

-Enişte bu bu Ömer nasıl olur.

Elif kaçmak için bir hamle yaptı. Ağaçların oradaki adam Elif’e doğru koştu. Eniştesi Elif’in bileğinden kavradı, Elif’in ayağı kaydı düştü.

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA